درباره من
دوستان نازنین!
اولین و دومین رمان من در تمامی شهرکتابهای سطح تهران موجودن.شهرکتاب ابن سینا واقع در شهرک غرب،شهر کتاب گلدیس واقع در در فلکه دوم صادقیه،پاساژ گلدیس و کتابفروشی دانش واقع در سعادت آباد بالای میدان شهرداری رو به روی قنادی لاد.همچنین این دو رمان در کتاب فروشیهای معتبر سطح شهر به فروش می رسند.
برای خرید اینترنتی و ارسال به تهران و شهرستانها،می تونید از سایتهای "فروشگاه اینترنتی شهر کتاب" "آی کتاب" و "کتاب سیتی http://www.ketabcity.com
استفاده کنید.براتون بی معطلی با پیک و پست می فرستن!هزینه پست همون هزینه پشت جلده. سایتهای کتاب سیتی،شهرکتاب آنلاین و نوزابوک بیشتر برای دوستانیه که در شهرستان هستند و دسترسی به کتابفروشیهای معتبر ندارند.
در ضمن در یک سایت خارجی به نام شرکت کتاب که واقع در لوس آنجلس آمریکاست،این کتاب اینترنتی به فروش می رسه و برای دوستان خارج از کشور مفیده.
امیدوارم از خوندنشون لذت ببرید...
کتابخوان بمانید.
:)))
ادامه...
بیرون از اینجا...
بیمارستان شلوغ بود...
شیون کودک لحظه ای قطع نمی شد.
دلم می خواست سرک بکشم ببینم چرا اینقدر بی قرار است و کاری از دست من برایش بر می اید آیا؟
چقدر دلم می خواست همراهش گریه کنم...دلم می خواست رها شوم. از همه حسهای بد.
روی نیمکت سیمانی نشستم...پاهایم را تاب دادم.
نسیمی از روی موهایم گذشت.به صفحه سبزرنگ مجله زل زدم...به چهره هنرپیشه داستان که رنگی رنگی نقاشی شده بود...به صورتهای گندمی و موهای قهوه ای و لبهای قرمزشان!
وقتی غرقی،اطرافت را نمی فهمی...
وقتی درون دنیایی سبز خوابت می برت،خاکستریهای اطرافت نمی بینی.
سرم را که بیرون کشیدم دوباره تصویر خاکستری بیمارستان در نظرم زنده شد.
پیرمردی را می بردند...دست و پایش شکسته بود.ناله می کرد...
مادری در داروخانه با فرزندش به انتظار نشسته بود.
داروخانه ای با داروهای خاص...شیمی درمانی...
ای خدا!
چقدر درد دارند این مردم...مردم شهر من چقدر سخت می گذرانند...
همه چیز اینجا مرده است انگار...
سکون و مردگی و ماندگی بیداد می کند.
بخش اداری شلوغ بود.
آنقدر مواجب بگیر آمده بود که خدا بگوید بس!
مرده شوی این تاییدیه و استعلاجی را ببرند!اصلا مرده شوی بیمه و مشتقاتش را ببرند ایضا"!بی نزاکتهای عالم!
دکتر دیوانه بی خدا!
پرونده را که تحویل گرفتم،رها شده،خودم را از درب بزرگ و آهنی بیمارستان بیرون انداختم...
پل هوایی را رد کردم.زیر پل مردی گوجه سبز و چاقاله می فروخت...آخ که چه رنگهایی!
آنطرفتر،دستفروشی اسباب بازیهای رنگارنگش را حراج کرده بود.
در کناره خیابان ،دو دختر زیبا و ظریف با آرایشی غلیظ از ماشینهای در حال گذر دلبری می کردند...
ترافیکی شده بود برایشان بیا و ببین!
همه چیز رنگ زندگی داشت...رنگ گوجه سبز و سیب گلاب...
رنگ اسباب بازی و دمپاییهای قرمز...
رنگ رژ لب دخترکان زیبای پیاده رو...
بیرون از بیمارستان زندگی جاری بود.
با خودم فکر کردم:
چه قدرتی دارد خداوند من!
چه پر رنگ دو صحنه زشت و زیبای خلقت را در کنار هم گذاشته...
از مردگی تا زندگی به اندازه یک عرض خیابان فاصله است...
و از زندگی تا مردگی به اندازه یک بند انگشت...
اسپانسر نوشت:اسپانسر مسابقه پیش بینی نتایج جام جهانی می شویم!!!
تبادل نظر...(رمزها ایمیل شده و در هیچ وبلاگی رمز گذاشته نمی شود!!)
خوب ...این پست حذف شد!
ممنون از دوستان عزیزم که اظهار نظر کردند و وقت گذاشتند.
راستش تا حدودی با نظر ویدا ،رضوان ،ترلان و ممول موافقم. و خودم هم همین فکر رو می کردم...
فقط می خواستم مطمئن بشم که شکم بر طرف شد!!
عکسهای گالری هم باید صبر و حوصله به خرج بدید تا باز شه...چون خیلی سایت سنگینه و باز نمی شه...وقت می بره...
بازم ممنون...
خون چکان...
سالهاست که می شناسمش...از همان دوران کیتکت شکلاتی، آب نبات کشی و موهای دم موشی و عروسیهای فامیل با گلهای زنبق و سفره های عقد سپید و صورتی...
آشنایمان است...خیلی نزدیک نیست اما دور هم نیست...
دقیق نمی دانم که دوستش دارم یا نه!آخر زبانش تلخ است...گویی زهر دارد هنوز...
اما این را می دانم که نگرانم...برای او...برای شوهرش و برای دختر تازه عروسش...
همبن چند روز پیش بود که دکترها جوابش کردند و آب پاکی را روی دستش ریختندکه دیگر سفاقی جواب نمی دهد...
این لوله که تو شریان گردن اوست ،دو ماه دیگه از کار می افتد...روی بدنش جای سالمی نیست برای رگ گرفتن دوباره...
امروز آمده بود رفته بود بیمارستان بهمن.دکتر جدید معاینه اش کرده بود و امید داده بود:چرا! یه جا هست که جواب بده...رگ ساق دستت!منتهی طول می کشه که جا بیفته و بشه ازش استفاده کرد...دو ماه کار داره...
شوهرش می گفت:می ترسیم لوله شریان گردن از کار بیفته و اونوقت بخوان اورژانسی ازش رگ بگیرن و تکه پاره ش کنن...
کلمه "تکه پاره" کلمه درشت و سختی ست...
به آن که فکر می کنم یاد سلاخی می افتم...سلاخی یک انسان...
روزهای سختی در راه است...پیوند میسر نیست چون پنل خونش بالاست...
آن شب وقتی دیدمش اشک در چشمانم پر شد.
پروانه رهایی و نیاز به تندرستی در سایه گونه های بی رنگش پرپر می زد.
گویی 10 سال پیرتر شده بود...رنگ صورتش آبی سرد بود...
دل شیر می خواهد وقتی به دروغ زیر گوشت می گویند: رنگ و رویت بهتر شده،باور کنی و به رویت نیاوری که ذره ذره از درون تحلیل می روی و آب می شوی و از هم می پاشی...
دل شیر می خواهد تحمل این درد را...دردی که به دلیل فقدان عضوی ست که فقط اندازه مشت کوچک توست...
باید قوی باشی...
کسی که دچارش نباشد هرگز نمی داند
که...
چه دردی دارد ...
این دیالیز لامذهب!!
عدلت را قربان!
خدایا...خدایا...قربان عدالتت...قربان آن عدلت که شکی در آن رخنه ندارد هرگز!!
خدایا...
غصه دارم...چطور دلت می آید آخر؟
که کودکی را یتیم خلق کنی و آن یکی را آنقدر در ناز و نعمت فرو ببری ،چونان که نداند فقر یعنی چه ! و شاید یکوقت از خوشی زیاد برود و خودکشی کند!
خدایا مگر نمی بینی؟این همه دست را که به سویت دراز شده برای حاجت...برای نیاز!نیازی که رواست...
خوابت برده؟
به یک نفر آنقدر مشکل ریز و درشت می دهی که نتواند سرش را بخاراند و آن یکی آنقدر غرق در آسودگی ست که نمی داند اشک و خون را با چه حروفی می نویسند!
ای به فدای آن ترازوی نصیب و قسمتت! نگو که هر که را بیشتر در سختی می اندازی،بیشتر دوستش داری!! نه!
یعنی قانون دنیا برعکس شده؟مگر نه آنکه هر کسی آن دیگری را دوست بدارد،دلش نمی خواهد او را در رنج و سختی ببیند؟
یعنی می خواهی بگویی قانون تو برخلاف تمام قاموسهای دنیاست؟
نمی دانم!
شاید اگر جای تو بودم،غروب آن جمعه های لعنتی را از همه تقویمهای دنیا بیرون می کشیدم...بیرون می کشیدم تا دیگر هیچ زنی دلش بی دلیل نگیرد...
شاید اگر جای تو بودم،دامن آن زن منتظر که لیاقت مادری تمام نوزادان عالم دارد را زودتر از دامن زنهای متکدی که فقط برای در آوردن رزق و روزیشان،بچه می آوردند،سبز می کردم...
همیشه با خودم می گویم:
ای کاش می توانستم عدالتت را بشمارم...ای کاش می توانستم بفهمم که تو برای بندگانت چه می خواهی و چرا می خواهی؟
چرا برای گروهی همیشه شادی می خواهی و برای عده ای دیگر آه و حسرت مدام؟
این ای کاش های من هرگز تمامی ندارند...
می دانی که می دانم...
این سوالهای لانه کرده در نیمه شبهای اردیبهشتی من هرگز به پاسخ پیوند نخواهند خورد...
پس همان به که تو جای خود باشی و من جای خود...
چون از این همه جای تو فکر کردن و قانون شمردن به غایت خسته ام...
دو یار جدانشدنی...
یه روزایی تو زندگی هستن که نباید باشن...همیشه از اینکه باشن و تو حسشون کنی،واهمه داری.
قبل از اینکه این روزا باشن،تو فکر می کردی که هرگز وجود ندارن...حداقل برای تو!
اما هستن و با تموم قدرت خودشون رو به رخت می کشن و با نیشخند می گن: ما هستیم!ببین! نمی تونی ازمون فرار کنی...
بعد تو، از اینکه نمی تونی از زندگیت بیرونشون کنی، تو خودت فرو می ری...
دلت می خواد این روزا رو از تقویم تاریخ زندگیت پاک کنی.با یه مداد پاک کن درشت و بزرگ که جوهر پاکنم داره.
اما بعضی وقتا این روزا فقط تو قاموس زندگی تو کمرنگ می شن...
پاک نمی شن...
از بین نمی رن.
همونجا جا خوش می کنن.
کنار روزمرگیهات...
غمها و خوشیهات...
کنار پنجره اتاقت...
کنار پرده پنجره ت...
گاهی اوقات رو آینه میز توالتت می شینن و نگاهت می کنن و باز زبون بی زبونی بهت می گن:
ما هستیم...مثل یار جدا نشدنی همدم روزهای خوشی زندگیتیم...ما غمیم...غمگینت می کنیم...
تا ما نباشیم ،تو قدر روزهای شاد زندگیت رو هرگز نمی دونی...
دوست نوشت:یه شب آروم توی پارک،دو تا خانواده که تازه سه نفره شدن،دو تا جوجه تخس و شیطون که یکیشون چند ماهیه تازه راه افتاده و اون یکی چند وقتیه که چهار دست و پا می ره،یه شام خوشمزه تو رستوران به همراه موسیقی زنده!!،بعد هم قدم زدن و کلی وراجی تو جایی که صدا به صدا نمی رسه،چقدر خوبه! چقدر می تونه هفته ت رو بسازه...
ممنونم دوست جون!
روز موعود رو یادت نره ها!!
همین الان نوشت:فرشته عزیز پیغامت رو دیدم...همین هفته برای معرفی یک سری کتاب پست می گذارم.امسال رو نمی دونم می یام نمایشگاه یا نه! چون با یه بچه کوچک خیلی سختمه...اما بازم سعی ام رو می کنم...به زودی هر آنچه رو که دوست دارید بدونید، اعلام خواهم کرد..منتظر باشید...
این مردمان غم پرست...
می دانید؟
ما مردمان غمگینی هستیم...
می خندیم،به میهمانی می رویم،زندگی می کنیم،عشق می ورزیم،قهقهه می زنیم،سعی می کنیم شاداب باشیم،سعی می کنیم روزمرگیها را عقب بزنیم اما انتهای تمام اینها،ته دل تک تک مان،همانجا که قهقهه هامان از آن سرچشمه می گیرد، غمی نهفته داریم...
غمی که در نی نی چشمهایمان موج می زند...غمی که هست و انکارش ممکن نیست...
می دانید چرا اینقدر مطمئنم؟
چون همیشه اولین قسمتی را که در روزنامه باز می کنیم،سرویس حوادث است:
مردی با چاقو به قتل رسید...زنی در تصادف جاده ای جان باخت...مرگ مغزی جوانی ناکام...اهدای عضو... تو بگو اول می رویم سراغ ادب و هنر؟خیر!!
همیشه وقتی از گوشه و کنار می شنویم که کسی در بستر مریضی ست،بیشتر سراغش می رویم...بیشتر از او می پرسیم و جو می کنیم.
یا وقتی کسی در شرف جدایی ست،به شدت پیگیریم...مدام به در و دیوار می کوبیم که هز چه زودتر خبری از او بگیریم گویی با زبان بی زبانی می خواهیم به او بفهمانیم که: ای بابا!! زودتر طلاق بگیر و ما رو خلاص کن دیگر!!
فیلمهای غمگین همیشه بیشتر طرفدار دارند...مثل همین فیلم "هیس" که از تصور موضوعی که به آن پرداخته شده آدم مو بر تنش راست می شود.
یا همین فیلم نوت بوک که همیشه در صدر جداول فروش قرار داشته و دارد...
در مورد کتاب هم همینطور است...کتابهای غمگین همیشه پرفروشترینند.حال آنکه کتابهای شاد که نوشتار آن به مراتب قویتر و زیباتر است و موضوع آن زندگی را به خواننده تزریق می کند،همیشه در رتبه های سوم و چهارم قرار دارند.
کدام کتاب غمگین است؟همین الان بهتان می گویم: تمام کتابهای خانم لاری پور! یکی از یکی غمناکترند! آنقدر بلا سر شخصیتهای داستان می آید که شخصیت بیچاره نمی تواند نفس بکشد...وفتی می خوانیشان یک چشمت اشک می شود و یک چشمت خون!اصلا از دنیا سیر می شوی.
در سایتهای عمومی هم این مساله به خوبی مشهود است!
تاپیکهای سقط جنین و کودکان سی .پی تا دلت بخواهد خواننده دارد و دلداری دهنده! اما برعکس تاپیکهای سفر و زیبایی اندام و سلامت روابط عاطفی والدین جز کم ترددترین تاپیکهاست.وقتی کسی سوالی دارد هیچ کس نمی گوید خرت به چند!!
آهان!
در مورد وبلاگنویسی هم همان است...
وبلاگهای غمگین و اعتراضی و منفی همیشه پر طرفدارترند.کافیست صاحب وبلاگ یک گیر و گرفتاری ای داشته باشد یا افسردگی مزمن داشته باشد تا بازدیدکننده اش سر به فلک بکشد.حتی اگر نوشتارش خوب نباشد.حتی اگر بلد نباشد یک نقطه آخر جمله هایش بگذارد! حتی اگر وبلاگ شلخته و به هم ریخته ای داشته باشد و سر و ته وبلاگش معلوم نباشد.(دوستان لینکی من به خودشان نگیرند لطفا"! با آنها نیستم!کلی می گویم.)
کافیست صاحب وبلاگ بنویسد:برای مادرم یا پدرم دعا کنید.دیگر مردم دست از سر او بر نمی دارند!هر روز بر سر در وبلاگ خوابیده اند تا ببینند عاقبت کی طرف به ملکوت اعلی می پیوندد تا برایش کامنت تسلیت بنویسند.
همیشه وقتی نویسنده ای می میرد،معروف می شود.مثل همین چارلز دیکنز خودمان.وقتی زنده بود کسی جدی اش نمی گرفت!هیچ کس نمی گفت که این بابا دارد برای ارتقا و بیداری جامعه اش می نویسد.حتی من جایی خواندم که به زور 2 کتاب اولش را چاپ کرد چون هیچ ناشری قبول نمی کرد با او همکاری کند و به او می گفتند ضعیف می نویسی.
بنده خدا وقتی که از دنیا رفت،دستنوشته هایش هم به قیمتهای گزاف فروش رفت و هم با تیراژ بالا چاپ شد.بعد هم تمام کتابهایش فیلم شد. همچین در بوق و کرنا کردند که او نویسنده ای دردمند و برخاسته از جامعه است و موضوعات کتابش نغز است،تو گویی چارلز دیکنز جدیدی متولد شده است و این همانی نبود که دو کتابش را به زور چاپ کردند.
خلاصه آنکه ما مردمان غمگینی هستیم...
ما مردمانی هستیم که بیشتر به دنبال آه و حسرت و حوادثیم...
ما مردمان پر هیاهویی هستیم...هیاهو را دوست داریم نه برای آنکه شادی کنیم...برای آنکه غمگین باشیم و بگرییم..
آسمان ابری ست...
دلم گرفته...
خیلی...
امروز یه دل سیر گریه کردم...
یه دل سیر...
چی کار کنم؟
خوب منم یه وقتایی اونقدر دلگیر می شم که همه ش می بارم...
نمی شه پنهونش کنم...
همیشه صادق بودم...
همیشه...هیچوقت دروغ نگفتم...
نمی دونم چرا وقتی یه اندوهی از پشت کوه می رسه،بقیه هم پشت سرش سرازیر می شن...
مثل گنجشکایی که وقتی یه جا دونه می بینن،همدیگه رو صدا می کنن تا با هم یه دلی از عزا در بیارن...
اگه دلم می گیره می نویسم که دلم گرفته..اگرم شاد باشم می نویسم که شادم...
و امروز یه اندازه یک آسمون دلم گرفته...
ابرهای غصه چه تیره و تارند امروز...
با اینکه بهاره
اما دل من
تیره و تاره...
عطر برنج امروز آفتابی نیست...
نیست که نیست...
شنونده باید عاقل باشه...
یه سری آدما هستن که خبرچینی ،زیر آب زدن و فضولی کردن شغلشونه.
آخه بیکارن! دوست دارن تو روابط مردم کند و کاش کنن و تا می بینن یه گروهی با هم خوبن و دو سه نفر با هم اخت شدن،چشمشون تنگ می شه و می پرن وسط و به دروغ از این به اون می گن و از اون به این...دوست ندارن دو نفر با هم صمیمی باشن.دوست دارن همه رو به جون هم بندازن و خودشون حکفرمایی کنن و نقل مجلس باشن(چون کمبود محبت و توجه دارن و تربیت درستی ندارن!)
از خاله زنک بازی و حسادت لذت می برن.
از اینکه خودشون رو به این و اون بچسبونن و میونه دو طرف رو شکرآب کنن،لذت می برن..خوب ببرن...چنین لذتهای مسمومی نوش جونشون...
خلاصه اینکه این گروه از آدما به شدت غیر قابل تحملن و باید به سرعت ازشون دوری کرد...
اینجور موقعها برای اینکه حمله های این فضولان درب داغون رو خنثی کنیم،باید ازشون بگذریم...یعنی هرچی دو به هم زنی کردن،محلشون نگذاریم و حرفهاشون رو جدی نگیریم...
بشنویم اما عاقل باشیم و باور نکنیم...
وقتی هم رگ خباثت این فضوله گرفت و خواست میونه دو نفر رو به هم بزنه،اگر یکی از اون دو نفر سکوت کرد و اونقدر این مساله رو مهم ندونست و فضول رو در حدی ندونست که درباره ش حرف بزنه یا باهاش رو به رو کنه،حمل بر محکوم بودنش و صحت حرفهای فضوله نگذاریم...بلکه به ریشش بخندیم و مطمئن باشیم که می خواد دو به هم زنی کنه و چشم نداره صمیمیت بین دو نفر رو ببینه...
لٌپ کلام اینکه این پست رو نوشتم تا اون مخاطب خاص دست و پاش رو جمع کنه ،دمش رو بگذاره رو کولش و بره پی کارش! بیخودی تلاش نکنه و خودش رو به در و دیوار نکوبه چون دیگه جایی تو فضای مجازی کسی نداره و مطروده!
والسلام!
دوست داشتید ادامه مطلبی هم هست...ادامه مطلب ...
جمله ممنوعه!
یه جمله ست که خیلی دوست دارم بهش بگم...
آخه خیلی وقته رو مخمه...
اما نمی شه!
نمی تونم!
سخته!
نباید بگم!
جز قانون نیست...
قراردادی نیست....
اما تو دلمه.
داره منو می خوره!
می دونم اگه بگم همه چیز خراب می شه...
می دونم نباید زیاد بهش فکر کنم ...
اما خوب چی کار کنم؟
سختمه تو دلم حبسش کنم و دم برنیارم...
فقط خدا کمک کنه که یه وقت صبرم سرریز نشه...
فقط خدا...