فصل بادبادکها

12 سال است که تو را از دست داده ام...

تویی که هنوز بوی قدیمی بودنت لابه لای عکسهای آلبومم می پیچد...

دیگر بوی هل نمی آید...بوی عطر نعناع و چای...بوی لباسهای تمیز و خنک همه و همه خاطره شدند!

امروز رژلب یادگاری ات را از سبد دلتنگیهایم بیرون کشیدم.با آن رنگ قهوه ای براق چه خوشرنگ است هنوز.

دلم سخت تنگ است...دلم تنگ پشت بام خانه توست.همان پشت بام تفته ای که در تابستانهای کودکی آتش از آن می بارید و من با ندا،دختر همسایه ، همه را به هم وصل می کردم و پابرهنه رویشان می دویدم.

آن وقت از آنجا به یکباره به خانه شان سرازیر می شدیم.

بازی می کردیم...می خندیدیم و بستنی یخی می خوردیم.

دلم تنگ آن حسهای یواشکی ست...

همان حس خنکی ای که وقتی دستم زیر بالشم می خزید زیر پوست انگشتانم می دوید...

دلم تنگ آن شبی ست که بابک و حامد بادبادک درست کردند و با فانوس به آسمان تیره فرستادند.

می دانی مادربزرگ؟

این روزها عجیب شده ام!بازگشته ام به عقب.

پشت سرم را نگاه می کنم و باز متعجبتر از قبل می شوم.

چقدر پررنگند خاطرات من!چقدر زنده و پرشورند هنوز!

من چقدر کودکی کرده ام!چقدر بوده ام...چقدر هستی ام پررنگ و قوی و جلوه گر است...

وای...که چقدر دلم عطربرنج می خواهد...

دلم آن کوچه بی عبور و خنک را می خواهد، همان کوچه آجری رنگ را .

می خواهم خودم را لابه لای چادر نماز سپیدت گم کنم.

نفس بکشم و بعد به خواب روم.

دلم برگ مو می خواهد...برایم دلمه درست می کنی؟از برگ همان تاک پیر به هم پیچیده بر طاق  سایه روشن حیاط ؟

دلم صدای شب می خواهد مادربزرگ...

صدای شبٍ پر از بادبادکهای با فانوس و بی فانوس...

دلم صدای درب آهنی ای را می خواهد که وقتی به هم می زنی اش سینه از شادی بازگشت پدربزرگ با دستی پر از هندوانه لبریز شود...

دلم معصومیت و پاکی می خواهد...

بوی پوشال کولر آبی دیروز مرا به گریه انداخت...آخر بوی گذشته هایم بود.

کاش بیایی...این بار ...به خواب خیس من...

خوابم را باز هم نیلوفری کنی.

مشت مشت ستاره بپاشانی بر بالشم...

تا خود صبح برایم "و ان یکاد بخوانی" و بر صورتم عطر بیافشانی.

خیلی وقت است نیامده ای به خوابم...

دلم تنگ است...

دلم صدای شب می خواهد...

مادربزرگ...