روزهای سخت...

این روزها،دلم برای همه چیز می سوزد...

بازگشته ام به قبل از تولدم...تولدی که چند سال پس از انقلاب بود و هرگز قبل از آن را ندید.

نمی دانم آن روزها خوب بود یا بد!

فقط می دانم آن روزها گنجینه نهفته ایی داشتند که این روزها هر چه کنند،ندارند و نخواهند داشت!

دلم برای شعر می سوزد ،شعری که دیگر پروین ، شهریار،شاملو ،مشیری و نیما ندارد...

دلم برای قصه ها می سوزد،قصه هایی که دیگر فصیح ندارد...محمود ندارد...جلال ندارد...سیمین ندارد...بزرگ هم ندارد...

دلم برای تمام سینماهای ایران می سوزد.

سینمایی که دیگر فردین ندارد...

سینمایی که دیگر علی حاتمی ندارد...

منوچهر وثوقش را ملعون خطاب کرد و به سیاهچال انداخت...

سینمایی که نوذری،صفدری و ظهوری را به خاک سپرد و بعد خودش مرد...

سینمایی که مردمش را از دست داد...

جدایی را ساخت و جایزه گرفت و بعد گریخت...

سینمایی که در غربت خرس نقره ای می گیرد و با رومن پولانسکی رقابت می کند...

بدیعی ترین عسلش را در اوج جوانی از دست داد..

سینمایی که به جای حجار ،بینوشه نقش اول آن می شود،آن هم کجا؟در فرانسه!

هر بار که به هنر فکر می کنم،قلبم سخت می گیرد...

هنری که دردانه هایش را از دست داد و هر روز ،بیشتر در قعر کلیشه و دستبرد و تدوین و سانسور فرو می رود...روز به روز بیشتر خرد می شود و ستون فقراتش از هم پاشیده است...

انگشتان ظریفش شکسته و دیگر نای نوشتن و ساختن ندارد...

هنری که به خواب رفته و شاید اینبار خوابش ابدی باشد...