وارث کتاب نیست...

وقتی شعرم را خواند...گفت: تو نابغه ای! بنویس...

وقتی شعرم را خواند،فهمیدش...

گفت: چقدر قشنگ...آیینه آسانسور مواج است و تو کودکی خود را در آن دیده ای...

داستانش را که نوشت،گفت: بخوان!

خواندم و تفسیرش کردم...

گفت: چه خواننده خوب و تیزی...چه باهوش! تو ذوق هنری داری...تو قریحه داری...

گفتم:نه! اینطور ها هم نیست...

گفت: هست! نگو نیست...پس بنویس!

و من نوشتم...

جرقه زده شد...جسارت به سراغم آمد و نوشتم...

نوشتم تا چاپ شود!

تا به آن روز نوشتن را فقط در خاطره ها دوست داشتم...می نوشتم و پنهان می کردم...حس می کردم،مهم نیست که من می نویسم! مهم نیست که چاپ نشود!من برای دل خودم می نویسم...

می نویسم تا روزی اگر کسی آمد و التماسم کرد،برایم چاپش کند...

اما نه...

ایستادن جایز نبود! باید می دویدم....

حال که منتظرم،وارثش در بند است...نیست!

ممکن است ازین به بعد هم نباشد!

اما...

آنکه قلم جسارت را به من هدیه داد،هرگز از یاد نمی رود...

هرگز...

نی نی نوشت:عزیزممممممممممم...قدم نو رسیده مبــــــــــــــــارک! آوینای خوشگل من!ای جونم!