بچه بارون...

نمی دونم چه حسی توی بارونه که وقتی می باره،من آروم می شم...

انگاری همه فکر و خیالای پس زمینه ذهنم کنار زده می شه و اون ته تهای ضمیر ناخودآگاهم،مثل یه شیشه صاف و بی رنگ نمایان می شه...

شیشه ای که از پشتش می شه دنیا رو آبی و سبز دید...پلیدیها رو دور ریخت و خاکستریها رو ندید...کودک بود و نگران نبود...

دیشب که از هایپر برمی گشتیم،آسفالت اتوبان خیس خیس بود...بوی خاک نم خورده مشام رو نوازش می داد...

دستم رو از شیشه پنجره ماشین بیرون آوردم...می خواستم هوا رو بخورم!بو بکشم!ببلعم!

وقتی خنکای بارون به دستم خورد،یاد روزهای بارونی مدرسه افتادم...روزهای شاد و بی تکلفی که اصلا" نمی دونستیم گرونی چیه...زندگی دست کیه! دلار و سکه کدومن...

هر روز ساعت 2 بعدازظهر با دوستای دوران بچگی کوله ها رو می نداختیم رو کولمون و فوکول می زاشتیم و می زدیم بیرون...یه نفس تا خود خونه رو می دوییدیم و خش خش برگهای پیر و خسته زیر پامون،سمفونی روزهای خوب بی خبری بود...بعد درب خونه که باز می شد عطربرنج و خورش مامان پز دیوونه م می کرد...اون موقعها آغوش گرم مادر بود و صدای مهربون پدر و یه اتاق با یه کتابخونه بزرگ که بعدازظهرهای پاییزی کتابهای خوشگلش بهم چشمک می زدن...

همه چیز گرم...همه چیز شاد: آمیخته به رنگهای قهوه ای و کرم و سرخ...درست رنگ برگهای پاییزی...منظره پاییز از پشت شیشه اتاقم با برگهای درختان چنار و گردو و گوجه سبز شروع می شد و تا برفی شدن زمستون ادامه داشت...

غروبهای پاییزی هیچوقت دلم نمی گرفت...همیشه مشق بود و درس حاضر کردن...هیچ باکمم نبود که غروب همیشه دلگیره...فردا شنبه ست یا پنجشنبه...

انگاری آدما که بزرگتر می شن،همراه دغدغه هاشون،کودک درونشون هم بزرگتر می شه...کودکی که سنش بالا نمی ره و فقط دلتنگیهاش بیشتر می شه...فقط خاطره هاش پر رنگ می شه...فقط برگشتن به اصلش،بی تابش می کنه!

کودکی که حاضره چند سال از عمرشو بده تا یه لحظه از کودکیهاش برگرده...