یارم لب بوم اومد...

یاد تابستانهای گرم و خیس حیاط خانه ات بخیر...

یاد بوی هل و دارچین آشپزخانه ات بخیر...

آن روزها که من کنار دستت روی سکوی منتهی به حیاط بزرگ آب پاشی شده مملو از کاشیهای نم دار،می نشستم و تو لیوانی خنک با یخهای بازیگوش را در بشقاب چینی تمیز به من می دادی تا عطشم را بعد از بازی عصرانه،فرو بنشانم...

بعد که جنب و جوش من می خوابید برایم با آهنگ می خواندی:

دیشب چه بارون اومد...

یارم لب بوم اومد...

رفتم لبش بب*وسم،نازک شد و خون اومد...

خونش چکید تو باغچه،درخت گل در اومد...

رفتم گلش بچینم،پرپر شد و هوا رفت...

رفتم هوا بگیرم،ماهی شد و دریا رفت...

رفتم دریا بگیرم...یه دفعه خودمم افتادم تو دریا...

بعد من قهقهه می زدم...بلند بلند...

تو همیشه می گفتی: یاد گرفتی؟فهمیدی چی گفتم مموجان؟

من در حالیکه شربتم را تند تند سر می کشیدم تا به بقیه بازیم در اتاق و حیاط خلوت برسم،می گفتم:آره حاج خانوم! آره!

تو لپم را می کشیدی و می گفتی: من مامان بزرگم...حاج خانوم نیستم!

...

حال امسال ماه رمضان به دیدار تو می آیم و بر سر مزارت و برایت می خوانم:

درون قلب من با غم نوشته...

میون قلب خاک خفته فرشته...

دل دلبند تو چون لاله گشته...

نگو مادر که رسم سرنوشته...

...

صدایم را شنیدی مادربزرگ؟

یاد گرفتی؟