مهره مار!

شانس مقوله بزرگیه!یعنی هر کی بگه شانس مهم نیست و خرافاته اشتباه کرده!حالا می گم چرا!

تو جایی که 5 سال پیش کار می کردم،یه دختری بود که ازین شوت ملخا بود و بچه پایین شهر!یعنی اصلا" فکر نکین که یه خرده عرضه داشت ها!نه!یه دوست*پسر داشت ازین خپل تنبلا که زورشون می آد به آدم سلام کنن حتی!طوری بود که ماها که دوستای دوست*دخترش بودیم،نمی فهمیدیم که اینا با هم دوستن و لاوی بینشونه!

القصه...این دو تا دعواهای سخت زیاد داشتن...چون پسره از نظر خونوادگی بالاتر می زد و تک پسر بود خیلی براش شاخ و شونه می کشید و قلدرم پلدرم راه می نداخت!روزی هم که به زور قرار شد بیاد خواستگاری حال همدیگه رو حسابی جا آورده بودن و گرد و خاکی کرده بودن که بیا و ببین!

خلاصه بعد 3 سال و نیم دوستی، این دو تا دقیقا" یه هفته دیرتر از من و ابو عقد کردن...دختره از همون موقع عزا گرفته بود که چه جوری جهاز بخره و خونه اجاره کنه و اجاره خونه بدن...چون پسره استطاعت مالیش صفر بود و هیچی نداشت!

چند ماه بعدش،با پولی که جور کرده بود رفت و برای آشپزخونه ش یه سرویس خیلی معمولی و ارزون قیمت چوبی خرید و بعد برای خریدن وسایل برقی خونه ش،وام گرفت.

زد و یه روز یه گندی تو قسمت اینا بالا اومد که همه ش تقصیر این بود!مدیر عاملم خیلی رو مساله مشتری حساس بود و کافی بود یکی سوتی بده،اخراجش که می کرد هیچ!تازه تبعات هم داشت...تا ازت خسارت نمی گرفت،ولت نمی کرد! اما یه دفعه معجزه شد و اون گند همچین ماستمالی شد،که هیچ کس نفهمید چی شد!!مدیر عامل بو نبرد و تمام کاسه کوزه ها سر مشتری شکست...

ما همیشه اونجا که بودیم دم عید، جشن آخر سال داشتیم،برای جایزه تو کیسه های کوچیک به تعداد کارمندا ربع سکه و سکه 5 تومنی و 10 تومنی گذاشته بودن.هر کی اومد یه کیسه برداشت و رفت نشست سر جاش!وقتی کیسه هامونو باز کردیم،مال همه 5 تومنی،10 تومنی بود غیر این!یه ربع سکه خوشگل براش روبان زده بودن!

یه کم که گذشت و این دختره با شوهرش تو گیر و دار اجاره و پول قرض کردن برای عروسی بودن که جواب لاتاری آمریکا اومد!!بعله اسم این دو تا در اومده بود!معلوم نبود کی و کجا ثبت نام کرده بودن!!اما اونقدر خر شانس بودن که اسمشون جز ردیف اول در اومد و رستگار شدن!!اینام یه عروس هول هولی گرفتن و خونه و جهاز رو پس دادن و پیش به سوی ینگه دنیا!

خلاصه شانس داشتن دیگه! همچین ستاره شون درخشید که سر از اونور دنیا در اوردن...

منظورم این نیست که آخر شانس رفتن به اونور آبه یا آم*ریکا ته ته آرزوهاست! نه! اما این دو تا حتی به مغزشون م خطور نمی کرد که بخوان یه روزی اونور درس بخونن یا حتی بتونن عروسی کنن...هرچند که زندگی تو اون کشور آرزوی خیلیهاست...

اینو تعریف کردم که بگم: پیشونی مهمتر از هرچیزه!اگه شانست یار نباشه تو خودتم بکشی به اون چیزی که می خوای،نمی رسی!