به نام تو...به نام عطربرنج...

این روزها سخت مشغولم...مشغول زندگی،کار و افکار تازه...

از وقتی اینجا اومدم و به توصیه یکی از دوستان آدرسم رو عوض کردم،آرامش عجیبی دارم...این آرامش بهم کمک می کنه بیشتر و بهتر فکر کنم و برای آینده برنامه ریزی کنم...

همیشه وقتی 21 سالم بود،با خودم فکر می کردم که 10 سال دیگه من کجا وایستادم؟دارم چی کار می کنم؟به اهدافم رسیدم یانه؟

الان که خوب به دور و برم نگاه می کنم،می بینم به همه چیز رسیدم.به هر آنچه می خواستم و نمی خواستم!گاهی اوقات انگار وقتی هدفی نداری و احساس رهایی می کنی،خدا تو رو به مسیری سوق می ده که مجبور بشی هدفی انتخاب کنی و برای رسیدن بهش قدم برداری...

اینکه از کودکی می نوشتم،رو خودم یادم نیست!اما اطرافیان و همکلاسیهای اون موقع که تازه با هم کلاس چهارم دبستان رو تموم کرده بودیم،می گفتن از همون موقع استعداد نوشتن داشتی و نگاهت به مسایل ریز بود...

4 سال پیش وقتی این وبلاگ رو زدم،هدف خاصی نداشتم!فقط برام جنبه تفریح و طنز داشت...دلم می خواست مسایلی رو که گاهی می شد از دریچه طنز بهش نگاه کرد،بنویسم تا از نظرات دیگه هم باخبر بشم..یا اینکه اگر کسی درست می گه از نگاهش استفاده کنم...اسم این وبلاگ هم دقیقا" از خاطره های کودکی من نشات می گیره!خاطره هایی که هنوز با منن و هرگز پاک نمی شن...

کم کم که گذشت،هدفم تغییر کرد.با خوندن خیلی از وبلاگها حس می کردم که همه چیز به تمسخر گرفته شده...بعد تصمیم گرفتم در جهت اشاعه فرهنگ و بالا بردن سطح وبلاگنویسی،قلم فرسایی کنم و اونهایی رو که زیاد به اصول اهمیت نمی دادند و حرفی برای گفتن نداشتند رو نقد کنم!اما خوب...تو این راه خیلی مخالف داشتم و صد البته کسایی که موافقم بودند و تشویقم کردن...اما برای من فقط هدفم مهم بود و بس!

پس از کتاب شروع کردم.چون خودم عاشق کتابم و تمام شاهکارهای جهان رو خوندم...البته اینم بگم که مقاومت زیاد بود و خیلیها ندونسته مخالفت کردن و می خواستن عقایدشون رو به من تحمیل کنن! اما من کوتاه نیومدم...

هنوزم که هنوزه سعی می کنم اونقدر نغز و کوتاه بنویسم که هم حرفی برای گفتن داشته باشم،همه نکات ریز شخصیت آدمها که ممکنه یه روزی تو زندگیشون تاثر بزاره رو به خوانندگانم گوشزد کنم...

امیدوارم و از خدا می خوام که بتونم اونقدر خوب و تازه بنویسم تا هرگز دچار روزمرگی نشم...تا هیچوقت مثل خیلیهای دیگه که به خاطر روزمرگی وحشتناک و حرفهای تکراری وبلاگشون رو بستن و رفتن،اینجا رو حذف نکنم...

از خدا می خوام که اونقدر نوشته هام نکته داشته باشه که همیشه یه تکون کوچیک یا حتی تلنگر برای خواننده هام باشه!

این راه،راهیه که با میل خودم آغازش کردم و هرگز نقطه پایانی نداره...عطربرنج ضمیر ناخودآگاه منه...ناگفته ها و حسهای سرشار منه...سکوی پرتاب من به عالم نوشتنه...نوشتنی که همیشه تو انشاهای مدرسه و مسابقات منطقه نمود پیدا می کرد و تو دوران نوجوانی با شعر رفت تو مجله ها و روزنامه ها و حالا هم شده عطربرنج...و در آینده ای نزدیک،شاید بشه حرفه مورد علاقه من...البته اگه مجال بدن و موانع بزرگ برداشته بشن...

حالا می فهمم هدف من از نوشتن تو این خونه مجازی چی بوده و هست!حالا می فهمم که چرا از اول از حاشیه فرار می کردم و روزمرگی رو دوست نداشتم...

خواننده های جدید و قدیم و باشعور و فرهیخته عطر برنج!همه تون رو دوست دارم و ازتون می خوام همیشه همراهم باشین تا با شماها به اوج برسم...دوستتون دارم...

امضاء

مموی عطربرنج