دلم برات خیلی تنگ می شه...

با اینکه ۱۱ روز بیشتر مهمونم نبودی،اونقدر وابسته ت شدم که الان جای خالیت آزارم می ده...

خیلی دوست داشتم پنبلی نازم...!

به ابو گفته بودم حیوون که می آری،اگه بمیره،اعصابت خورد می شه...اما حرف منو گوش نکرد!

عزیز دلم!کاش به خوابی که دیه بودم توجه می کردم...کاش بیشتر مواظبت بودم!کاش حواسم بیشتر جمعت بود!کاش سر کار نمی رفتم...عین عروسک بودی ناناز من!

ابو می گفت وقتی می خواست خرگوش بخره،تو از همه ظریفتر و کوچیکتر بودی...می خواست بخرتت تا نمیری و ما خوبت کنیم!اما نشد!

اگه بدونی دلم چقدر برات تنگه!چقدر دوستت دارم هنوز...

نمی دونستم مردن یه حیوون می تونه اینقدر منو بشکنه و ناراحتم کنه!پس اونایی که عزیزشونو یه شبه از دست می دن،چه حالی دارن...

امروز صبح که ابو خاکت می کرد،به پهنای صورت اشک می ریختم!آخه دیشب خوابتو دیدم...!خواب دیدم بزرگ و سفید شدی و مثل گوش مروارید کارتنهای بچگی یه روبان قرمز به گوش چپت بود!داشتی صحیح و سالم تو صحرا می دوییدی...اینقدر تو خواب برات خوشحال شدم...!فکر کردم خوب شدی!

دلداری می خوام پنبلی جونم!دلم تنگه...خیلی تنگ...

خداحافظ کوچولوی من...خداحافظ پنبه من...

اشک نوشت:قندون جونم!پریسا اودیسه...تو که حیوون داشتی،چقدر طول می کشه که یادم بره؟؟اینو نوشتم تا یادم بمونه یه روزی من یه خرگوش سفید و خوشگل داشتم که خیلی دووم نیاورد!هرچند که خیلی بهش رسیدم...

پینوشت:ببخشید که تلخم!مجبورم...وقتی می نویسم خالی می شم...الان فقط دلداری نیاز دارم...همین!