دوستت دارم!

حالا که ازت جدا شدم،قدرتو می دونم...حالا که هفته ای یه بار،می آم خونه ت و دراز به دراز رو کاناپه نو و خوشگلی که واسه دونه خریدی،می خوابم،قدر خونه پدری رو می دونم.

تو همیشه لا به لای روزمرگی ما بوده و هستی،اما گم نشدی...وقتی با دست پر می اومدی خونه.حتی اون وقتی که تو بیمارستان بودی و ما کنار تختت اشک می ریختیم...

حالا فردا روز توئه...!نمی خوام مثل اونی که خودت می شناسی و می دونی،ظاهرسازی کنم و برای پدرم تولد سورپرایز بگیرم!چراغا رو خاموش کنم و وقتی از در اومدی تو،همه جمع باشیم و کلید برقو بزنیم و فشفشه روشن کنیم و برات کف بزنیم...نه!این رسم تو نیست...می دونم...!

می دونم که هیچ وقت اینجا رو نمی خونی و حوصله خوندنشم نداری!اما از همینجا بهت می گم که تو آخر زندگی هستی و برامون زحمت کشیدی!خیلی زیاد...من همه چیزمو،هویت امروزمو،موقعیت اجتماعیمو،زندگیمو از تو دارم...از توئی که مثل یه کوه استوار بودی و پرغرور...اینجا بودی!پشت من...

دیگه از اینکه تمام کانالای سریالو رد می کنی تا به اخبار برسی،کلافه نمی شم...دیگه هرگز ازت دلگیر نمی شم...چون می دونم تو پدرانه ترین پدری...!

روزت مبارک...

روز نوشت:آی ابوت فسقلی که وقتی گوشتو می کشم،انگاری تمام خستگیهام در می ره و خنکای یه لیوان آب میوه یخ،می دوئه زیر پوستم !!! روز تو هم مبارک!!