به خدا نامه خواهم نوشت...

برای تو نامه می نویسم...برای تو!تویی که از ابتدای روز هستی خدای منی...

خوشا به حالت ای خدای خوب...خوشا به حالت که روی این کره خاکی نیستی و درد را نمی فهمی.. ای کاش جای تو بودم...ای کاش می دانستم که دیدن درد آدمهای مظلوم از آن بالا چه حسی را در تو بر می انگیزد که آنطور ساکت و خاموش آنجا نشسته ای و هیچ نمی گویی...ای کاش می دانستم مهیا کردن خانه ای کوچک برای خانواده ای که هرشب با وسایل و بدبختیشان کنار خیابان می خٌسبند چه قدر برایت زحمت دارد؟

مگر باید چقدر انرژی مصرف کنی که نان آور خانواده ای را از مرگ برهانی تا زن و فرزندش به دریوزگی نیفتند؟مگر قلب کوچک آن دخترک 12 ساله چقدر جا دارد که بتواند مرگ پدر و تن*فرو*شیهای مادر را تاب بیاورد؟

نه خداییش!!دٌز انرژی ای که برای خوشبخت کردن خانواده های آنچنانی با ماشینهای آنچنانی تر ،مصرف می کنی چقدر است که نمی توانی همان را برای خانواده های بی بضاعت بسوزانی؟؟

چرا معدنچیان باید با ماهی 300 هزار تومان حقوق در زیر زمین با بدترین شرایط و ریه هایی که شدت درد مجال نفس کشیدن را از آنها گرفته،با مرگ دست و پنجه نرم کنند؟چرا باید روزها زغال معدن صورتشان را سیاه کند و شبها با دستی خالی پیش خانواده شان رو سیاه باشند؟

من عدالتت را نمی فهمم!خوب... می دانی شعور درک حکمت و عدالت خدایی تو را از مادربزرگم به ارث نبرده ام!نمی دانم چرا همیشه وقتی فاجعه ای رخ می دهد ،باید پای حکمت و مصلحت تو را به میان بکشم و اینگونه خودم راضی کنم؟

می دانی خدا جان!!بعضی وقتها مغزم از درک اینجور چیزها پر می شود و مصلحت را نمی فهمم و نمی توانم هیچ دلیلی برای بدبختی و فلاکت قومی مظلوم بتراشم !مصلحت ظلم کردن و مظلوم ماندن را درک نمی کنم...شاید گاهی زندگی ای که تو به من هدیه کردی را نمی فهمم!!

وقتی کسانی را می بینم که هویت،عزت نفس و روحشان را میان ضایعات و آشغالها گم کرده اند،دلم به درد می آید...خوب چه کنم؟نمی توانم چشمانم را روی حقایق ببندم!نمی توانم چشمان پیر آن پیرمرد روزنامه فروش چهارراه فاطمی را از یاد ببرم!نمی توانم از التماسهای آن پیرزن دلشکسته برای خریدن تکه ای لیف قلاب بافی شده از داخل بساطش،راحت بگذرم...

آخر من هم آدمم...مگر تو مرا آدم نیافریدی و این احساسها را در وجودم نکاشته ای؟پس دیگر چه جای اعتراض است؟

خودت خوب می دانی که نمی توانم!!نمی توانم...نمی توانم بگذارم و بگذرم...

گاهی در خلوت،همانجایی که انتهای غار تنهایی من است،آرزو می کنم که ای کاش جای تو نشسته بودم...آنوقت می دانستم که چگونه خدایی کنم...