حجم عشق(شاید به درد خیلی از مجردا بخوره!!)

در پی پست پایین می خوام یه چیزایی رو از تجارب شخصی خودم بهش اضافه کنم...

اینا نظر شخصی منه...هر کسی هم قبول نداره نظرش محترمه و به جای خود...

اول اینکه عشق لازمه شروع یه زندگی مشترکه! باید دوست داشته باشی تا بتونی تحمل کنی...

به نظر من عشق و عاشق شدن هر کدوم یه نُرم و حجمی دارم که باید رعایت بشه...البته می دونم که عاشقی حد و مرز نداره و طرفی که تو عشق کسی غرق می شه ُ کنترلش رو از دست می ده و از هر فرصتی برای بافتن رویا استفاده می کنه و همه چیزش تو معشوق خلاصه می شه...اما حجم عشق نباید اونقدر زیاد باشه که تمام وجودتو بگیره و قدرت تصمیم گیری رو ازت سلب کنه.

چه بسا تو اون لحظه که مستاصلی و عاشق اگه کنترل روی حجم عشقت نداشته باشی و رفتاری ازت سر بزنه که بعدها با فکر کردن بهش غرورتو بشکنه و یه چوب بشه تو سرت ُچیزی جز پشیمونی سراغت نمی آد و همیشه تو حسرت انجام یه رفتار مناسب تو اون برهه از زمان می سوزی.

همیشه باید معقول رفتار کرد...حتی تو شرایط بحرانی!چون بعدها که زندگیتو مرور می کنی ُ عذاب وجدان سراغت نیاد و انگشت حسرت به دندون نگزی!

برای بقیه مطلب روی بقیه ش کلیک کنین....

عاشق شدن تو یه نگاه مثل اینه که کوهنوردی نکرده و سختی نکشیده یه دفعه به قله رسیدی و راه چند ماهه و چند ساله رو تو مدت کوتاهی پیمودی.یعنی وقتی چشم باز می کنی ُ اون نوک قله ای...و زمین و کوهپایه سبز زیر پاته!دیگه لازم نیست برای شناخت و عاشق شدن طرف مقابلت رنج بکشی چون خواسته و ناخواسته عاشق شدی و طرف مقابلت رو با تمام خصوصیات خوب و بدش قبول کردی...

اما عاشق شدن تدریجی مثل یه نوشیدنی(ش*را*ب) می مونه که خودت با دستای خودت درستش می کنی و راز موندگاری و بهتر شدنش تو کهنگیشه...یعنی هرچی کهنه تر بشه خوش طعمتر و سک*ر آور تره!

می شناسیُ ...حس می کنی...تجربه می کنی ...دوست می داری و بعد از دوست داشتن زیاد عاشق می شی...

اکثر عشقهایی که بعد از ازدواج به وجود می آن ُهمچین حالتی دارن و عمیقترن.دقیقا؛ مثل اینه که تا قله خیلی راه داری و باید از خلنگزارها و سنگلاخها عبور کنی تا قله رو با افتخار فتح کنی.اینکه دست تو دست یه نفر دیگه تلاش کنی تا به قله برسی ُ از همه چیز شیرینتره!چون تجربه ها و حسهای مشترک ُ رابطه رو محکمتر می کنه و وقتی اون بالا می رسیُ سختی ای که کشیدی باعث می شه از مناظر زیر پات بیشتر لذت ببری و کمتر سعی کنی که خرابش کنی و از بین ببریش...

اگه هنوز عقد کرده یا نامزدی و عاشق طرفت نشدی ُ نترس...!باید ریسک کنی و بگذری...چون زندگی یه ریسک بزرگه!اصلا؛ ازدواج بزرگترین ریسک زندگی آدمهاست.

سعی برای عاشق شدن همونقدر قشنگه که عاشق موندن مهمه.تو عاشق می شی اما باید سعی کنی که عاشق بمونی.و اینکه با طرفت تطبیق پیدا کنی کمی زمان می بره و صبر می خواد.باید بخوای تا بشه و طرف مقابلت رو هم متقاعد کنی تا اونم بخواد.اینم بگم که تلاش یکطرفه هرگز به نتیجه نمی رسه.همه چیز باید ۵۰-۵۰ باشه.حتی اگه ۶۰-۴۰ هم باشه عالیه.

همیشه مثبتها رو بزرگ کن و منفیها رو کوچیک.همیشه مثبت بخواه تا مثبت اتفاق بیفته.وقتی مثبتی رو بزرگ کنی ُخود به خود منفیها محو و کوچیک می شن.اگه نکته منفی ای در مورد طرف مقابلت می ره رو مخت!! ولش نکن!سعی کن حلاجیش کنی و با خودت بگی شاید فکری پشتش بوده شاید به فرهنگش ربط پیدا می کنه که در این صورت قابل حله.

تکرار این رفتارها ُ کم کم عادتهای خوب ایجاد می کنه و این عادتهای خوب می شن ارزشها و هنجارهای زندگیت.هرگز روزهای خوبی رو که باید خوب باشن ُ با چیزهای کوچیک خراب نکن.چون لحظه ها در گذرند و حسرت و افسوس همیشه در کمینن.

خوشحال می شم اگه هر کس این نوشته ها رو می خونهُ یه خط حتی یه کلمه ش رو حفظ کنه و در موردش چند ثانیه هم که شده فکر کنه...

ای زنان امروز و دختران دیروز!! دوستون دارم ...