در پس پرده خواب...

خمیازه می کشم و تو تخت صورتی می شینم...بدنم انگار دو روزه که به یه خواب طولانی فرو رفته و داره آرامشو مزه مزه می کنه...

یه کم کش و قوس می دم به خودم...و به ساعت خوشگل بالا سرم نگاه می کنم...هنوز نیم ساعت وقت دارم تا حاضر شم...روی آینه میز توالت 4 تا پروانه بنفش دارن پرواز می کنن...به کجا؟نمی دونم...6 ماهه که دارن به طرف جایی پرواز می کنن ...اما انگاری به آیینه چسبیدن هنوز...

صندلی راحت میز توالت رو پیش می کشم و روش می شینم...صورتم هنوز آرامش خواب رو داره و انگاری یه لایه سفید روشو پوشونده.موهام صاف و بلنده...خیلی وقته زیر قیچی آرایشگر نرفتن و انتهای موج دارشون،کوتاه نشده.

چشمامو می مالم تا خواب ازشون فراری بشه اما نه...انگار باز دوباره دوست دارن بسته بشن و برن به رویای شیرین شب گذشته.رویایی که همه توش بودن...از دونه بزرگ و ابو بگیر تا وبلاگیا  و بقیه...تا روزهای خوب کودکی و ورجه وورجه کردن سر صف و لغز خوندن پشت معلم ریاضی...عجب رویایی بود!

از جا می پرم و تندی خیز بر می دارم سمت آشپزخونه و چایی ساز و روشن می کنم!دلم یه لیوان بزرگ چایی لبسوز و لبدوز می خواد که جلوی منظره بهاری کوه دوست داشتنی نوش کنم.

دیرم شده...وای! می رم طرف دستشویی و شیر آبو که باز می کنم،صدای قطرات آب که به روشویی تمیز و سفید می خوره،آروم روی روحم کشیده می شه.یه مشت آب می پاشم به صورتم و به عکس خیسم تو آیینه می خندم...

جلوی درب اتاق خواب از حفظ خط چشم می کشم...

لباسامو می پوشم اما هر چی می گردم کتونیمو پیدا نمی کنم...فکر می کنم الان ابو رفته تو پارکینگ و منتظر من وایستاده و کفرش در اومده...

اما نه! ابو همینجاست...تو پس زمینه همه این احساسات و عجله ها!تو تمام لحظه های پر دلهره حاضر شدن برای کار...داره از تو اتاق کارش سرک می کشه و منو دید می زنه و می خنده...

-ابو!تو هنوز اینجایی!کتونیام کجان؟

ابو به قهقهه می خنده و می گه: حواست کجاست دختر!!!امروز جمعه ست!کجا پا شدی کفش و کلاه کردی؟؟

یه دفعه یاد تمام لحظه های شیرین و پر هیجان شب پیش که همه فامیل خونه عمه مری جمع بودیم و چقدر سر پانتومیم خندیدیم به سرعت برق از مخیله م رد می شه...

کیفمو پرت می کنم رو مبل و ماگ بزرگ پر از چایی رو بغل می کنم و تا به آخر سر می کشم...