عسل تلخ...

 این روزها دل آشوب می شوم گاهی...از آن دل آشوبه گی هایی که معده و روده ام را پیچ می دهد و از چرخ گوشت 8 تیغه رد می کند و باز به جای خود باز می گرداند...

برای بقیه ش برین رو ادامه مطلب...

آدم حساسی هستم...می دانم...!اینکه حساس بودن گاهی وقتا خیلی خوب است را هم می دانم...!اینکه گذشته،همیشه سایه وار در زندگیم به حرکت در می آید و گاهی اوقات یک روز را خاکستری می کند،غمگینم نمی کند...!گذشته،گذشته است و یادآوری روزهایش جزیی از زندگی ست...گذشته مشترکی که کمرنگ می شود اما از یاد نمی رود...

یادم نمی رود که آن روزها جنگی بود به وسعت روح تمامی آدمهای ایرانی...جنگ ،جنگ بود و سخت...و من تمام ۷ سالگیم را با وهم روزهای جنگ گذرانده ام...نیمه دوم دهه 60...

مگر می شود که صدای پدافندها و ضدهواییهایی را که هر شب خواب خوشمان را حرام می کرد،از یاد ببرم؟

شیشه های قدی کلاسمان را چسبهای بزرگ می زدند تا  هنگام موشک باران،وقتیکه موج انفجار به آن اصابت می کند،بر سر و رویمان نریزد! اما غافل از اینکه موج که می آید،شیشه را که هیچ!تمام گوشت و پوست بدنهای نحیف بچه مدرسه ایها را از هم می دراند!صدام بی شرف که حالی اش نبود!صبحها هم به تهران حمله می کرد! می ترسیدیم و می لرزیدیم...مانند جوجه هایی بی پًر با پوست دون دون شده زیر شلاق باران زمستانی...

مگر می شود خاطره مجنون شدن خواهر بهترین رفیقم را فراموش کنم؟شب تولدش با صدای بٌمبی که میدان ونک را به آتش کشیده بود،از خواب پرید و موجی شد! قاطی کرد....و الان ۲۵ سال است که کنج خانه هر روز بعدازظهر راس ساعت 5، از خواب می پرد و بی دلیل به در و دیوار می کوبد!

شبی که یک خیابان بالاتر از خانه ما،همه اعزای یک فامیل برای جشن تولد دختر کوچک خانواده دور هم جمع بودند و موشک صاف خورد میان کیک تولد و آن ساختمان و آدمهای شادش با خاک یکی شدند و با خون جشن گرفتند!...،و چه اقبالی داشتیم که خانه نبودیم...!دو روز بعد وقتی آمدیم و ویرانه را دیدیم و فرشهای لوله شده و شیشه های شکسته از انفجارخانه مان،بهمان دهن کجی کرد،فقط اشک بود که آراممان می کرد...

یادم نمی رود که جنگ چه بر سر خانواده ها آورد...پریا دختری سیه چرده و جنگ زده و کوچیده از سرزمین جنوب،مادری داشت که نرس بیمارستان بود و پدرش خلبان جنگی ای بود که بدنش در یکی از حملات عراقیها پودر شده بود، از زور تنهایی و شیفت شب ایستادن مادرش در بیمارستان برای پر کردن روزهای سخت خالی اش به چه لجنی کشیده شد!‌کسی که همین امروز در گوشه ای از این دنیای بی در و پیکر ،تک و تنها زندگی می کند و با تصویر سیاه و سپید چه گوارا عکس می اندازد و دلخوش است...

روزهایی که بستن گردنبد طلا و الله در مدرسه جرم بود و وقتی به دستت دستبند داشتی، ناظمک آن دوران آنقدر چموشانه و وقیحانه با تو برخورد می کرد و آن را از گردن و دست تو چنگ می زد که تا چند روز می گریستی و فکر می کردی پدرش را کشته ای، تلخترین روزهای مدرسه اند...!بیرون گذاشتن موی سر از آن مثلث تیز سیاه گن*اه بود! از یاد نمی برم دخترکی را که به خاطر قیچی کردن فوکولش به دست ناظم مدرسه شان از ساختمان مدرسه اش بالا رفت و خودش را به پایین پرتاب کرد و جلوی چشم همه گان جان داد و مرُد!

تصویر چشمهای درشت و سیاه و پر مٌژه افسونی که برای زیبایی و خوش تیپی بیشتر،دندانهایش را براکت گذاشته بود، از جلوی چشمانم دور نمی شود...! از ما بزرگتر بود و آوازه مهارتش در بدمینتون در منطقه پیچیده بود...چقدر آن وقتها مٌد بود که همه عاشق باشند...!صبح یک روز بهاری که به مدرسه آمدیم، اعلامیه اش را چسبیده بر نرده های سفید دیدیم...!مدیر و ناظممان هرگز نگذاشتند که ما بفهمیم علت مرگ ناگهانی اش چه بوده...!بعدها مادرم که در مراسم ختمش شرکت کرده بود، فاش کرد که به خاطر نمره تکی که معلم ریاضی از روی عقده (و اینکه چرا این دختر اینقدر قرتی ست!!) در آن دفتر نمره بزرگ برای ثلث سومش رد کرده و بعد پسرک همسایه بغلی، که عاشقش بوده او را مسخره کرده،چند عدد والیوم خورده و بدن ظریفش را راهی خاک سرد بهشت زهرا کرده است...

دوز تلخی آن روزها را فقط هم نسلی های من می فهمند و باور می کنند...روزهایی که سر ظهر در نم*از خانه های بوگندوی مدرسه که با عطر گلاب آمیخته شده بود و وقتی سجده می رفتی ُ  خفه قان می گرفتی!نم*از اجباری می خواندیم و هجی سن تکلیف را نمی فهمیدیم...روزهایی که به قول می می لالایی مادرانمان سوزناکترین آهنگ دنیا بود و خواهر کوچک من که آن زمان ۲ سال بیشتر نداشت،با شنیدنش به هق هق می افتاد...

روزهایی که برای دهه ف*جر به زور خودمان را در لیست گروه سرود می چپاندیم و نمایش تمرین می کردیم...!

روزهای اًنجًز وًعدًه! روزهای لاشریک له...روزهای صد دانه یاقوت...روزهای دریغ!

روزهای سخت...روزهای زهر آلود...روزهایی که ترنم باران را نمی فهمیدیم...روزهای خاطره های واپس زده...!روزهایی که تلخی به کودکیهایمان شبیخون زده بود...