برای کسانیکه هرگز فارغ التحصیل نشدند...

خوب روز پنجم اردیبهشت را به یاد دارم...روزی که گنجشکها هم غمگین می خواندند و من با آن سن کمُ وقتی درب پنجره اتاقم را گشودم تا بهار را نفس بکشم ُ در عجب بودم که چرا آن روز با آنکه بهار است و بوی پیچ امین الدوله مست کننده ترین رایحه دنیاستُ همه چیز آنقدر تاریک ،تیره و سنگین است...؟

از سرویس مدرسه که پیاده شدیمُ نرده های سفید تازه رنگ شده حصار صحن حیاطُ بهمان دهن کجی می کردند!انگار گرد مرگ پاشیده بودند روی بند بند آجرهای دیوار...

پایم را در حیاط نگذاشته بودم که مریم با شتاب خودش را جلو انداخت و با صورتی که مثل گچ دیوار سفید بود و به شدت توی ذوق می زدُ فریاد زد: افسون مُرد!‌مُرد...

آن روزها نمی دانستم مرگ چیست...نمی دانستم سیاه چیست و بعضی وقتها که مادر و پدر بی سر و صدا از خانه بیرون می روندُ برای چه سیاه می پوشند!‌نمی دانستم مرگ جوان برای خانواده اش مانند سم مهلکی ست که شاید ذره ذره روحشان را تحلیل ببرد و در هم بشکند...

افسون ۱۴ سالهُ هم مدرسه ای منُ بنا به دلایلی نامعلوم و نامفهومتر در نیمه شبی بهاری به خواب ابدی فرو رفته بود...از مادرش نمی گویم که روز ختمش از شدت تالم روحی،استخوانهای گردنش بیرون زده بود و برای عروسی دخترش نقل بر سر مردم می افشاند...نمی گویم از دبیر ریاضی خوشتیپمان که آن سال از معلیمت استعفا داد و روز خداحافظی اش خون گریست...

از روزهای سرد امتحانات خرداد ماه آن سال نمی گویم...از طعم مرگ نمی گویم...فقط از کاغذ سفیدی می گویم که با خط درشت نستعلیق رویش نوشته بودند:

افسونٍ خوب...آسوده بخواب که فرشتگان تو را محافظت خواهند کرد...جای لبخند تو اینجا خالی ست...

***

سوال نوشت:کسی از دافی نگار خبری داره؟؟خیلی وقته نیست! قرار بود بره سفر...

برای بقیه ش برین رو ادامه مطلب...

مجید را چون سال بالایی بودُ نمی شناختم...فقط دیده بودمش...چند باری که با قامت کشیده و چهارشانه اش به ستون بلند وسط حیاط دانشکده تکیه می زد و کتاب می خواند...وقتی اعلامیه اش را بر بورد آموزش دیدم ُ باورم نمی شد که کسی به آن جوانی در تصادف هولناک میدان تجریش که کمی با دانشکده مان فاصله داشتُ از دست برود...گویی طعم مرگ را از ۱۲ سالگی به خاطر نداشتم و فراموش کرده بودم...

جمعیت در مسجد نظام*مافی وول می زد...خواهرش همه دخترهای همکلاسی را در آغوش می کشید و ضجه می زد! مادربزرگش در همان حال خراب می گفت: نمی دانستم این قبری که برای آخرت خودم خریده بودمُ خانه ابدی توست مجیدم...

اما یک ماه بعد همه چیز تمام شد...و غم از دست دادن دانشجوی شاگرد اول دانشکده در میان قهقهه ها ُ بوی نسکافه ُ همبرگر و سیب زمینی سرخ کرده سلف دانشکده ُ به خواب فراموشی سپرده شد...و استادها نامش را با روان نویس قرمز از لیست خط زدند...

...

من امروز صبح ُ خروس خوان که در اتوموبیل در کنار یارُ نشسته بودم با شنیدن آهنگ معروف تونی برکستون به یاد کسانی افتادم که یادشان فراموش شده...که اگر بودند شاید دنیا طور دیگری بود...به یاد کسانی که هرگز فارغ التحصیل نشدند...

پ.ن:اگر به مذاقتان خوش نیامد باید بگویم که این تلخی متعلق به گذشته هاست...