کنه!

اصلا" دلم نمی خواد به اون لحظه فکر کنم...لحظه ای که برای درست کردن اون دسر کوفتی بوگندو مجبور شدم،تو شیکمت،شکر بریزم و اونقدر بجوشونمش تا قهوه ای رنگ شه،نمی دونستم که خراب می شی...

اون دونه های شکر لعنتی بعد قهوه ای شدن مثل کنه چسبیدن تو دل و روده ت و هر کاری کردم کنده نشدن!ای به گور مرگشون! 

می ترسیدم تفلونت از بین بره اگه با قاشق بتراشمت...!اما چاره ای نبود! اینقدر دلم سوخت وقتی با اون قاشق چوبی داغونه به جونت افتادم!نمی دونستم این شکر سوخته لاسه شده با آب از بین می ره که!...وقتی هن هن کنان و ناامید گذاشتمت تو ظرفشویی و آب شیر رو روت باز کردم ،نمی دونستم که شکرا به مرور آب می شن و تو از دست اون شکرای قهواه ای چسبونکی نجات پیدا می کنی...

نمی دونی چقدر خوشحال شدم ،وقتی دیدم بعد از چند ساعت شکره آب شده و شیکمت پاکه پاکه!

ای گرد و قلنبه من...ای تفلون به سر!!!

منو می بخشی؟

منو می بخشی قابلمه جونم؟

پینوشت:ای مادر! ای دوس جون خوش دستپخت!ای گراتن بادمجون پز!دستت درد نکنه!خیلی خوش گذشت!خیلی خدای خوبی بودی تو!!!...تا باشه ازین 5 شنبه ها باشه به خدا!

بازی نوشت:حالا کی مافیاس؟کی پلیس؟خورشید خانوم لو بده بینم!بالاخره دور آخر مافیا بودی یا کارآگاه؟هاین؟ای می می !!چقدر خودمو زدم و گفتم که پلیسم!!!دور دوم با استدلالای این نامردا به باد فنا رفتم که!!!

بازی نوشت 2: یعنی خداییش پرستار مرد مظلوم کشته شده،ندیده بودیم که 5 شنبه ساعت 2 نصفه شب دیدیم!!!