رنگینک...

انعکاس آفتاب تند و تیزُ چشمامو می زنه...منظره کاجهای کله قندی چشمم رو نوازش می کنه...

دلم می خواد برم از زیر سنگم شده ُسبزی نایابی رو که هوس کردم ُبخرم و باهاش یه دسر خوشمزه درست کنم...

دلم ازون گوجه های گرد و براق می خواد با کلاه سبز سیخ سیخی که رو سرشون نشسته...دلم یه سالاد سبزیجات مشتی با یه عالمه روغن زیتون رودبارو می خواد...

تو راه منتهی به تره بار دم خونهُ یه عالمه برف تمیز و سفید پنبه ای یکدست نشستهُ که وقتی روشون راه می رم قرچ قرچ صدا می ده و منو می بره تو عالم رویا...تو قلعه پریا...قلعه ای که یه رود از کنارش رد می شه و آبش مثل اشک چشمه...!قلعه ای که مثل قلعه رودخان هزار تا پله داره و تو دل جنگل برفیه..!

انگار برف که اومده،انرژی و شادی هم باهاش برگشته...انگار خدا پنجه های آفتابیشو انداخته روی تهران...

امشب نمی دونم شام چی درست کنم...اما یه کم که فکر می کنمُ یه دفعه بوی جعفری تازه و سیب زمینی کوبیده شده با دارچین و زردچوبه بینیم رو پر می کنه...

روز بعد نوشت: اون سبزی نایاب یافت نشد!!!خیلی دوست دارم باهاش دسر درست کنم...