تیک تاک تیک تاک...

این روزا و این ثانیه ها مث سرسره ان...لیز و لزج و تند...

هرچی بیشتر پیش می رن،لیزتر می  شن و شیبشون بیشتر می شه...

دارم می رم جایی که نقطه آغازه...

این نقطه آغاز،منو از روزای گذشته،از زندگی و وابستگی جدا می کنه و هلم می ده سمت گسستگی...

سخته جدایی ...اما دل دادن به آینده نورآلود و بزرگ،شگرد سرنوشته!

شبای بلند پاییز رو دوست دارم چون سرشار از وابستگی و گسستگیه...

چه پاییزهایی رو که با توله گربه های تو حیاط سر نکردم و چه صبایی که با قوقوی کفترچاهی های قلنبه قد لنگه کفش،از خواب بلند نشدم...

گفتن از کتابخونه چوبی بلندم که حالا خالیه خالیه و چند تا کتاب شریعتی روشون یله شده،دیگه کار من نیست...گفتن از صدای قرآن خوندن مادربزرگم که یه زمانی روحبخش بود،دیگه مال من نیست...

دفترچه خاطراتمو سپردم به باد...کاغذ پاره هاشو دیدم که از بالای پنجره می ریزن پایین و کلمات نوجوونی که با جوهر سبز نوشته شدن،سرریز می شن تو جوی آب...

دارم از رو سرسره سر می خورم تا برسم به پایان یه آغاز و باز دوباره آغاز یه پایان...

گذشته ها رو

باید گذاشت و گذشت...

پ.ن:مبهم نوشتم...می دونم...