گمنامترین حس این روزها...

حس عجیبی این بار،بدجوری افکار و قلمم رو قلقلک می ده...حسی که دم رسیدن عید نوروز مخلوط با بوی وایتکس و رایت سراغم می آد و همه جارو برام رنگ خوشبختی می زنه...حسی که اون موقعها،بعد تموم شدن امتحانای خرداد ماه و شروع شدن تابستون داغ زیر پوستم می دوئید...

مشامم لبریزه! لبریز از عطر کاغذهای نوی کتاب فارسی...عطر تراشه های خورد خورد مدادرنگی و بوی پاک کنهای دو رنگ آبی-قرمز که بعضی وختا کثیف پاک می کرد...

خوب که تو خودم و دلم پرسه می زنم و جستجو می کنم:یه دختر بچه رو تو پس زمینه سایه روشن ذهنم می بینم که با موهای دوگوشی بسته شده با گل سر قرمز،پشت میز تحریر چوبیش نشسته و داره تند و تند با مداد قرمزی که یه کمربند سفید پایینش داره،دفتر مشقاشو واسه فردا صبح که شروع مدرسه س،خط کشی می کنه...

از بس مدادو فشار داده،انگشتاش درد می گیره و وقتی کف دستشو باز می کنه،می بینه کف دستش از جوهر رنگی مداد قرمز،گلی شده...

***

صبح زود باد پاییزی با پرده توری اتاقش صورتشو نوازش می کنه...تو جاش می شینه و بعد تندی از تختش می آد پایین و مانتوی آبی نفتیشو می پوشه...مامانش اسمشو سمت راست،بالای مانتوش،با رنگ مشکی آبی گلدوزی کرده...دلهره داره...از اینکه تو کلاس بندی با دوستاش یه جا نیفته! از اینکه امسال معلمشون خانوم اقبال* زاده باشه...آخه می گن خیلی بداخلاقه و مشق زیاد می ده...می گن تو دیکته اگه تشدید نزاری غلط می گیره...

***

_همه نظام بگیرن...دستا کشیده...از جلو نظام...مموپور برو تو صف!چقدر وول می خوری تو!

***

زنگ تفریحه،دخترک با دوستاش که حالا فقط یکیشون تو یه کلاس دیگه افتاده،خیلی شاد،دستای همو گرفتن و تو یه دایره بزرگ وسط حیاط مدرسه ایستادن و یکصدا می خونن:

ما گلیم...ما سنبلیم...ما بچه های بلبلیم...

باز می شیم...بسته می شیم...باز می شیم...بسته می شیم...

اگر به ما آب ندهند،اینجوری می شیم...اونجوری می شیم...

....اینجوری می شیم ...اونجوری می شیم...

و هماهنگ با هم دستاشونو مثل برگ زیر گوشاشون،می زارن و به چپ و راست خم می شن...

***

ساعت 6 بعداز ظهره...دخترک رفته جلوی تلویزیون نشسته و زل زده به صفحه ش تا فیلم برادران شیردل شروع بشه...وقتی چهره جاناتان می آد رو صفحه تلویزیون و با اون صدای طنین انداز و شیکش ،اسکورپان،برادر کوچیکش،رو صدا می زنه،ته دلش غش می ره:وای...چقدر این جاناتان خوشگله...

***

چشمام گرم شده بود...داشت خوابم می برد...تو یه حرکت سریع رمان جدیدمو باز می کنم و لای کاغذاشو بو می کنم...نه!این بو اون بو نیست...همه چی فرق کرده...همه چی...اما چه خوبه که هنوز یادمه کتاب فارسی و ریاضیم چه بویی می دادن...و من چه حالی می شدم وقتی بازشون می کردم...چه خوبه که هنوز یادم مونده شعرای مدرسه رو...چه خوبه که  رنگ آفتاب طلایی پاییز سالهای دور هنوزم که هنوزه تو چشممه...

اگه حسشو دارین برین رو ادامه مطلب...

اینارو یادتون می آد؟؟

کارتونش غم داشت...یه جوری بود...آخه روباهه،یکی از بچه خرگوشا رو خورد و فقط لاستیکی نی نی خرگوشه به جا موند...

سرزمین بندگان...هی کارتونه رو کش می دادنش و هی مام ول کن نبودیم!

سگ و گربه...یه کم لوس بیدن!!

مارکوپولو: چشما و موهاو انحنای بینیشو خیلی دوست داشتم...

محله برو بیا...عاشق حمید جبلی بودم من!آخه خیلی مٌنگل بود!

چوبین...اوخی...

دنیای سوزی...ازین کارتون به بعد من عاشق ساندویچ تخم مرغ و گوجه م...

گالیور...مرد گنده گیس فلرتیشای فسقلی رو ول نمی کرد!!

هادی و هدا...یه کم عروسکاشون بی حال و رمق بودن!مخصوصن صورت مادره!اما به هر حال نوستالژیه دیگه...

ژوپی ژوپیتر

یعنی من مرده اون گوی نورانی بودم که شبا روشن می شد...

خونه مادربزرگه: آخ فدای اون مخمل پررو و کرمو بشم من!

خرگوش و روباه...یه شبیه تام و جری بودن!

بینوایان:من عاشق عروسک کوزت بودم...آخرش لنگه شو با سید از ترکیه خریدم...

بلفی و لیلیبیت: با خودم فکر می کردم بزرگ که شدم،موهامو مثل بلفی بلند و بور می کنم...

بل و سباستین...من نمی دونم این سباستین چه جوری با اون شلوارک کوتاهش تو برف 50 سانتی می دوئید و ذات الریه نمی کرد!!

بارباپاپا...خمیربازی رو از همینا یاد گرفتم...

برادران شیردل...ای جــــــــــــــــــــــــــــــــــان!جاناتان جان!

آفتاب و مهتاب...اون خام خام یادتونه؟نون سوخته می خورد با گوشت خام!

الفی اتکینز...چقدر مظلوم بود این پسر...مادر نداشت حیوونی...

سرندیپیتی:من نفهمیدم آخرش چی شد؟بالاخره کوآنا برگشت پیش ننه باباش یا نه؟

سندباد...این پیلا پیلا چقدر پررو و فضول بود!

شوالیه جوان...چقدر آقا بود این شوالیه...واقعا" شوالیه بود!!

یه غم عمیق داشت این نل...عروسک که درست می کرد،من گریه می کردم...از قیافه نخراشیده داداشه زیاد خوشم نمی اومد!

رامکال:همیشه با خودم همیشه حلاجی می کردم که این استرلینگ و آلیس با هم چه نسبتی می تونن داشته باشن!!

سایمون در سرزمین گچهای نقاشی...صدای گوینده شو بیشتر از خودش دوست داشتم...

و کانگروی بوته زار: اسکیپی...لای لالای لای لای...

با اینکه هر دفه یه قسمت و تکرار می کرد باز چهارچشمی می دیدمش...چقدر اکبر ع*بدی خنگ بود!!

موش کوهستان: یادمه همیشه وقتی جمعه بعدازظهرها نشونش می داد،سر دیدنش اونقدر از ورجه وورجه خسته شده بودم که غش خواب بودم و خٌرخٌرم هوا بود...یه قسمتشو مث آدم ندیدم من!

یاد بچگی ها بخیر...و جای کارتونایی که دیگه نشون نمی دن،سبز!!