برباد رفته ها

خیلی وختا دلم واسه خیلی وختای دیگه سخت تنگ می شه...

بعضی موقه ها دلم واسه دوران شعر و شاعریم پر می کشه...اون دوران نمی دونم چی تو وجودم بود و چی باعث می شد اون کلمات خاص رو به زبون بیارم یا هر چند ساعت یه بار شوق نوشتن شعر، تمام وجودمو پر کنه و روی کاغذ جاری بشه...

 دیدن یه بچه گربه یا شکوفه های گیلاس و یاسهای بنفشی که از حیاط خونه ها تو کوچه سرک می کشیدن،ذوق منو واسه نوشتن باز می کرد...یعنی همیشه منتظر یه جرقه بودم تا شعر بگم...

چن تاش هم چاپ شد ...اما الان حس می کنم دیگه اون چیزی که باید تو وجودم باشه،دیگه ناپدید شده...دیگه نیست!هرچی بیشتر سعی می کنم،کمتر نتیجه می گیرم...

دیگه ذهن و روحم یاریم نمی کنن...نمی دونم...شایدم دارن اینطوری به مسیر اصلیم هدایتم می کنن و باید دوباره یه ورژن دیگه ای از خودم رو پیدا کنم...

تو دو برهه از زندگیم من حس شعر داشتم...یکی زمان نوجوونی و دانشگاه...یکی هم همین 4 سال پیش...

نمی دونم چم شده...

و خیلی روزا می شه که دلم واسه این وبلاگم خیلی خیلی تنگ می شه و می سوزه...وبلاگی که حالا جای من توش خیلی خالیه و دیگه حتی نظراتشم تایید نمی کنم و حتی هفته ای یه بار بهش سر نمی زنم...

دلم واسه حس اون روزام،حسی که تو تک تک پستایی که گذاشتم،موج می زنه، خیلی خیلی تنگ می شه...

واسه روزهای آب و آیینه و پیراهن تنگ می شه...واسه خواب تو...واسه سایه م...واسه آسمونم و همه پستایی که تو شبها ،شمع جونبخش دلم بود، تنگ می شه...

آسمون من