کلیشه...

یه فکری تو ذهنم شکل گرفته که باید اینجا بنویسمش و بعدها اگه وبلاگی بود و وبلاگستانی و وبلاگ نویسی،و اگه آلزایمری نبود و فیلتری و ترکیدگی لوله اینترنتی ،از خوندنش سورپرایز بشم و فکم به خاطر این ذهن خیلی فعالم(!)بیفته رو زانوهام!

به نظر من روند فیلمسازی سینمای هالی*وود داره کلیشه ای و تکراری می شه...

تو اکثر فیلمای اکشنت(!) می بینی یه سری دارن یه سری دیگه رو بی دلیل درب داغون می کنن،بعدش اون یه سری که درب داغون شدن،می زنن اون سری ای که سالم موندنو می ترکونن و انتقام می گیرن!این وسط هم جلوه های ویژه خودشو می ندازه وسط و یه دفه وسط فیلم زمین نصف می شه،ماشینا بال در می آرن،اهرام ثلاثه مصر دهن وا می کنه!

تو بقیه فیلما که یه مقوله ش رومانس پروانه ای(!) باشه،یارو سر زنه رو شیره می ماله با اون یکی می ره،زنه چونه یارو رو می چسبونه به طاق و بعد حامله می شه،یارو حامله...نه!ببخشید زنه می ره دنبال یکی دیگه و بعد 100 سال یارو می آد سراغش و می گه ...ه خوردم!!بعدشم تازه این فیلمه تو جشنواره های دنیا، 5 تا ببر طلایی و 6 تا کٍرم نقره ای و 7 تا دایناسور گٍلی جاییزه می آره!

در ضمن هنر پیشه ها هم دارن تکراری می شن...مثلا" وقتی تو یه فیلمی تو اولین سکانسش،"برد پیت" با لباس ملوانی و کلاه سفیدی که تا روی پیشونی پایین کشیده شده و چشمای آبیش از زیر لبه کلاهش،برق می زنه،از پله تو ایستگاه قطار می آد پایین،در عرض دو ثانیه می فهمی که داستان مال جنگ بین آم*ریکا و ژاپن در دهه چهله و الانه س که آنجلینا جولی با یه کلاه لبه دار گل دار و کت و دامن خوش دوخت که هیکل قلمیشو قاب گرفته،بپره تو بغلشو دٍ بب..وس !اینجوری داستان کاملا" لو می ره!

یا وقتی ؛کیت وینسلت؛ اولش با یه لباس خنزل پنزلی از یه کوچه باریک و تاریک رد می شه تا به خونه ش که طبقه آخر یه ساختمون نمور و داغونهُ برسه و بعد یه هویی می بینه یه پسر ۱۶-۱۷ ساله به در خونه ش آویزونهُ خوب معلومه آخرش به کجاها کشیده می شه!!!

تازگیا این خواننده های رپ م ریختن تو فیلمای یو اس!"بیانسه" تو یه فیلم رومانس در حالیکه با یارو تو باره و حرف می زنه،داره هد می زنه!جنیفر لوپز تو یه فیلم پلیسی جنایی ،داره وسط جمع پلیسا،دور صندلی می رقصه!

از حق نگذریم فیلمایی مثل توآلایتTwilight،از نظر موضوعی بهترن و هنرپیشه ها هم تکراری نیستن اما موضوع دستمالی شده و نخ نماس...

اون موقه ها که خیلی فینگیلی بودم و هنوز "برد پیت" و "کوین کاستنر" و "جان تراولتا" رو درست و حسابی نمی شناختم،عشق می کردم که همون اول فیلم باید دنبال هنرپیشه اصلی بگردم و موضوع داستان همچین زیاد گرفتنی(قابل فهم) نیس و تازه آخر فیلم می فهمیدم که مثلا" کوین کاستنر اون زنه که با سرخپوستا تو کوچه خیابونا می دوئه،رو می خواد!!

یا وقتی جان تراولتا با یه دختر خوشگل می ره پارتی و به اون یکی خانومه با دامن کوتاه چشمک می زنه،یعنی اون رقاصه هه روی سن رو می خواد نه این دو تا رو!

دلم یه فیلم هنری حسابی می خواد،با یه عالمه نابازیگر خفن که نفهمی توش کی به کیه و خودت تشخیص بدی نقش اول کیه!!تمش نه سرکاری باشه نه لوس و چندش آور!

فیلم نوش:اینا فقط حسایی بود که این چن وقته از دیدن فیلما بهم دس داده بود و صد البته که نقد نبود!!به جون خودم!