من گُمت کردم...

خیلی وخته گمت کردم...ازت دور شدم..اینقدر غرق روزمرگی ها و کار و هیاهوها شدم که  فراموشت کردم.اون موقه ها ، همون روزای نوجوونی و بی عاری ، همیشه باهام بودی ..وخت خوشی و ناخوشی..اون وختا وقتی تو خوشی غرق بودم ،فک می کردم  این خوشی خیلی زود ازم می گیری و جاش غم و ناراحتی بهم می دی..اما نکردی! نگرفتی!

 

حالا من شرمنده تم... اونقدر خجالت زده م که نمی تونم سرمو بالا بگیرم و بهت بگم: خدا! خیلی بزرگی که منو با این همه فراموش کاری هنوز دوس داری و کمک می کنی.بهت بگم: عجب صبری داری !مگه خبر نداری که این آدما ی قد نقطه که روی زمین تو که وجب به وجبشو آفریدی و مال خود خودته ،دارن سر قدرت همدیگه رو تیکه پاره می کنن  و به خاطر قدرتی که یه روز بلای جونشون می شه ، به همدیگه افتراء و تهمت می زنن؟

می خوام دستامو بزار رو  شونه های قدرتمندتو خستگیهامو در کنم.می شه دستاتو دراز کنی و منو بکشی اون بالا بالاها که فرشته هات نشستن و دارن  مارو نگاه می کنن؟ می شه منم  اونقدر به تو نزدیک باشم که دیگه تو روزمرگی دس و پا نزنم و فقط و فقط تو رو ببینم؟

ای کاش می شد با تو همه چی رو رفاقتی حل کرد!اما من حتی دوست تو هم نیستم... چه برسه به اینکه بخوام برام مرام بزاری و قبولم کنی!

 راسی خسه نمی شی ازینکه آتیش این همه جنگ  ناتموم و ناحق (!) رو زمین داره بنده هاتو می سوزونه و بچه ها رو بی مادر و پدر می کنه؟خسه نمی شی از اینکه این همه دروغ روی زمینه و مردمان خرافه پرست دارن تیشه به ریشه هر چی دین و مذهبه می زنن؟

خسه نمی شی ازینکه بچه های سیاه پوس از بی غذایی می شن شبیه اسکلت و در حال مردن ، لاشخورا دور جسدشون پر پر می زنن؟

نمی بینی آدما چقدر دوروئن؟آدمای جنایتکارو نمی شناسی؟

با اینکه کلافه م ازینکه می دونم صبر  تو خیلی زیاده ، از تو همین وبلاگ که خونه مجازی منه و یه روز می شه خاطره ،فریاد می زنم : دوست دارم...خیلی زیاد...