سفر بخیر ای عزیزترین ؛آقا؛

خیلی دوست دارم از همه چیش بگم! از تموم اجزای صورتش : چشای مهربونش ، موهای خاکستریش و...

از دستای مهربون و پیرش ، از قامت کشیده ش که دیگه نحیف شده بود!

از آرومیش بگم: بی آزار بود و مهربون، هیچ وخ  کسی رو ناراحت نکرد، مظلوم بود و مواظب بود کسی از حرفش ناراحت نشه! عزیز دل همه مون بود. من رو پاهاش بزرگ شدم. همیشه فک می کردم من قبل از اون میرم.آخه طاقت نداشتم. اما الان ...

یه روز بهم گفت: ممو جان این پارچه بعله برونتو زودتر بدوز و بپوش! همیشه آرزو داش عروسی نوه هاشو ببینه! اما حیف ...خیلی حیف!  وختی تو ماهپاره ، یه بچه کوچولو رو نشون می داد که تبلیغ پنپرز می کرد ، گفت: ای مموی بی عرضه! زود باش دیگه!‌

چشاشو چسب زدن ، چون دیگه بسته نمی شه! چقدر دعا و نذر و نیاز کردم تو این چن روزه! چقدر اشک ریختم! بابابزرگی با کلاس و نازنین من زیر لوله های رنگارنگ قرمز و آبی و زرد ، خوابیده با چشمای باز. خدایا من چقدر دوسش داشتم و دارم!

جمعه رفتم بالا سرش بهش گفتم : بابابزرگی پاشو!‌پاشو بریم خونه!‌زودتر خوب شو! باید بیایی ها!‌جشن منه! نکنه یه وخ نیای! دس کشیدم به موهای خاکستریش ! دیدم چشاشو به هم زد ، دهنشو که توش 2 تا لوله بود و تکون داد!‌

خیلی خوشحال شدم که منو شناخت.زیر اون همه اشک خندیدم!

شب یلدا واسه رهاییش خیلی دعا کردم.مراسم رو به هم زدیم برای خاطر عزیزش.درست فردای روزی که قرار بود مراسم بگیریم ، رفت.

انگاری چشم انتظار بود.

من یه بغل خاطره دارم از ش! حالا با این همه خاطره من چه کنم؟؟

معذرت دوس جونا ُ نمی تونم یه چن وخ به خونه هاتون سر بزنم!  

برای تو:"و تو نزدیکتر از پیراهنی! بی پیراهن من این جشن را نمی خواهم، بی تو من این شهر را نمی خواهم ، بی تو من هیچ چیز نمی خواهم ،من تو را با تمام تنهاییهایت می خواهم! ...

ای کاش تمام روزهای عمرم را به تو می بخشیدم ُ به تویی که صدای بارانت ُ کودکی من در پشت شیشه هاست.

"رهاییت مبارک!"