خداااااااا!! بزرگیتو شکر!!
خدایا ما رو به حال خودمون رها نکن!! خدایا فقط تویی قادر مطلق!! یعنی می خوای بگی از ما رو برگردوندی؟؟دیگه مارو دوس نداری؟؟خدایا فقط خودت ، فقط تویی که می تونی کمکمون کنی...
خدایا...چقدر صدات کنم؟مگه نشنیدی؟؟دعای این همه آدم رو نشنیدی؟؟ندیدی؟؟می تونی این همه فقر و نداریو ببینی؟می تونی ببینی آدما دارن زیر بار فلاکت جون می دن؟مگه اونا بنده تو نیستن؟مگه تو همه رو از یه سرشت خلق نکردی؟... دیگه نمی کشم...دیگه نمی دونم چی بگم...بسه دیگه...بسه... دلم آشوبه...خیلی آشوب...انگاری دارن سیخ تو چشام فرو می کنن...
دپ نوشت: یه مدت نیستم...نگران نشین دوس جونا!!
من گُمت کردم...
خیلی وخته گمت کردم...ازت دور شدم..اینقدر غرق روزمرگی ها و کار و هیاهوها شدم که فراموشت کردم.اون موقه ها ، همون روزای نوجوونی و بی عاری ، همیشه باهام بودی ..وخت خوشی و ناخوشی..اون وختا وقتی تو خوشی غرق بودم ،فک می کردم این خوشی خیلی زود ازم می گیری و جاش غم و ناراحتی بهم می دی..اما نکردی! نگرفتی!
ندیدم...
اون روز که اعصاب مصابم خط خطی بود، 
از جام که بلن شدم ، خمیازه که کشیدم و دس و صورتمو که شستم، اصن گرسنه م نشد! اون شوکولات خوشمزه صبونه رو با نون تستای برشته رو رو پیشخون آشپزخونه ندیدم ندیدم که دونه با یه لبخند قشنگ وایستاده روبه روم و ظرف غذامو دسم می ده..
!
طوله گربه های برفی سر راهم که هر هفته قد یه بند انگشت بزرگتر می شن:
وسواس
جدیدن یه حس خیلی تازه افتاده به جونم و مث خوره داره سلولامو به هم می دوزه و می ترکونه!! 
تو محل کار قبلیم اصن احساس خوبی نداشتم و همه ش فک می کردم وختم و لحظه هام داره به بطالت می گذره!
حالم به هم می خورد ازینکه بشینم پشت کامپیوترمو فقط اینترنت بازی کنم
... اما تو محل کار جدید احساس بهتری دارم..فک می کنم مفیدترم اما بازم برام کافی نیس!
به شدت دوس دارم یه جا مفید باشم و از بی عاری بدم می آد!
ابو می گه: تو دوس نداری کارت سبک باشه! دوس داری تا جون داری ازت بیگاری بکشن و جنازه ت بیاد خونه!
سید(بابام) می گه: تو رو باید برد سر ساختمون ، تا روزی 30 تا کیسه سیمان بزاری رو کولت و این ور اونور کنی تا بفهمی مفیدی و داری کار می کنی!
اما من دوس دارم مفید باشم و به وجودم احتیاج داشته باشن
.می خوام یه فرقی بکنم با بقیه! دلم ی خواد یه کاری از پیش ببرم ، یه خاکی تو سرم کنم که مهم باشه!
این وسواس منو کشته! 
واسه همین از اول اردیبهشت تا حالا دارم 2 جا کار می کنم و هر روز ساعت 9 شب می رسم خونه ، طوری که نفسم بالا نمی آد و شام خورده نخورده پهن می شم رو تخت!
پینوشت: من رای می دهم.... تو رای می دهی؟؟ ... ما رای می دهیم؟؟؟ 
مسیل عشق(قسمت آخر)...
رفت تو خونه بی تعارف چشمای جوون از بی خوابی کرده بود پف
روشی یه لحظه هم درنگ نکرد یه لحظه هم وقتو تنگ نکرد
؛ آخه تو رو چه به من؟ چرا می خوای بشی رفیق من؟
جوون نگفت هیچ و سر به زیر سرا پا گوش بود و مجبور به سکوتی ناگزیر
انگار با اون دیدار عاشقتر شده بود از دیدار معشوق مث گلی پر پر شده بود
روشی هر چی که دوس داشت آورد به دهان حرفهایی که سخت آید به بیان
دختره پس از اون رفت و در و بست 
پر از باد غرور مست مست
از اون روز به بعد کسی جوونو ندید روشی از دیدنش برداشت امید
انگاری روشی هم واله شده بود خونین جگر مثل لاله شده بود
تو پارک اون روز با همه بود با همه بود اما دلش اونجا نبود
تموم پارکوبا چشماش خورد از گشتنش اما سودی نبرد
جوون شده بود یه قطره آب تو دل گرما مث یه سراب
روشی دستش به جایی بند نبود دنیا دیگه به کامش قند نبود
سعی کرد فراموشش کنه مث یه شعله تو باد خاموشش کنه
پهن کرد یه شب سجاده رو پوشید اون چادر ساده رو
رو به خدا دستاشو دراز کرد تو آسمونا انگاری پرواز کرد
دیروقت مامانش خواب آلودُ در زد از دیدن روشی چادر به سر خواب از سزش پر زد
صورتش ساده ء ساده بود بدون آرایشهای رنگی و هر افاده بود
فرداش افتاد عینکش تو جوب ؛ عاشقم ؛ رو کند رو یه تکه چوب
موبایلشو خاموش کرد تا همیشه تا دیگه دوس پسرش مزاحمش نشه
بارون زد و موهاش شد خیس خیس دیگه از اون موهای سیخ سیخی خبری نیس
تا میدون جیحون که رسید نفس از تو سینه ش پر کشید
یه دفه جوونو دید اونور جوی آب مث یه رویا توی تب خواب
اشکی از چشمای قشنگش چکید دست کمک جوونو اما ندید
جوون اون طرف زل زده به آب دستشو جلو آورد بی قرار و تاب
؛ بیا اینور جوی عزیز من فاصله رو بشکن ای نغمه شورانگیز من؛
قلب روشی لرزید و فکر کرد نام خدا رو زیر لب ذکر کرد
تا حالا به عمرش اینجاها نیومده بود نمی دونست چطوری از قیطریه تا اونجا رو دویده بود؟
باوراش همه دود شده و به هوا رفته بود نمی فهمید قلبش تا کجاها ُ چرا رفته بود؟
گذاشت دستشو تو دستای جوون انگاری راهش پیدا کرده بود نشون
پرواز کرد از اونور نهر دیگه فرقی نداشت چه بالا چه پایین شهر
وقتی می پرید دیگه پاک شده بود عاری از هر فکر هوسناک شده بود
وقتی می پرید دیگه اون روشی نبود دیگه نمی شد از قهقه های بلندُ کبود
وقتی می رفت دیگه اسیر نبود از راز و نیاز با خدا که سیر نبود
وقتی پرید چشماش یه دفه باز شد انگاری دوباره زندگیش آغاز شد
حس پرواز اومد توی تنش لذت عشق گرفت تمام بدنش
وقتی پرید شست از همه چیز دست بود اینبار از عشق مست مست
وقتی پرید
ازگذشته ها آخرین تکه رو همراهش نداشت آخه اونور جوی دو تا کفشاشو هم جا گذاشت....
پایان
پ.ن:ممنون از همه دوستای عزیز و با صفای خودم که همیشه با نظراتشون منو محظوظ می کنن.
مسیل عشق(قسمت اول)...
توی این شهر غریب میون آدمای پر فریب
دختری بود همه فن حریف با تنی باریک و ظریف
موهاشو هی سیخ سیخ می کرد به پاشنه کفشاش میخ می کرد
قهقه هاش تمومی نداشت سر به هوا موبایلشو تو کافی شاپ جا می ذاشت
هر روز یه جور یه تیپ یه رنگ پر بود کمدش از مانتوهای کوتاه و تنگ
کفشاش همیشهء خدا سرخابی بود لبای کوچیکش روزو شبا عنابی بود
مامانش هیچوقت خونه نبود واسه جر و بحسشون بهونه نبود
دختره شبا تو رستوران بود 
یا عینک به چشم تو پاساژ بوستان بود
یه روز اما یه چیزی دید یه دفه نگاه عاشق و تیزی دید
قلبشو این نگاه شکافت زور زورکی خودشو نباخت
صاحب این چشما یه جوون بود جوونی که دلش تو خون بود
طفلک اصلا؛ امروزی نبود کار و حرفشه ش آخه زر اندوزی نبود
آخه جوون عاشق بود پیش خدا لایق بود
جوون به چهره ریش داشت به قلبش هم آتیش داشت
شب که می شد یواشکی سر سجاده می رفت پنهونکی
به درگاه خداش دعا می کرد تو غصه هاش خودشو رها می کرد
که:؛ ای خدای من ! من عاشقم می دونم اما عاشقی نالایقم
آخر چه بود که این عشق نابود من ؟ که برده همه هست و بود من؟
عاشق شده ام به یه حوری رنگی دختری با یه قلب تیره و سنگی ؛
دل دختره اما لرزیده بود نظیر این نگاه تا حالا ندیده بود
دنبالش رفت پرسون پرسون ؛ بچه ها ! این پسره رو دیدین تو محلمه مون؟
دوستاش همه نیشخندش کردن از دیدن پسره منعش کردن
؛اون مثل بسیجیاس ؛ روشی؛ می شه به ما بگی چرا دنبالشی؟
پسره اون پایینا تو خونه کلنگی بی کس دلخوش بود به زندگی
دختره رفت تا جنوب شهر جایی که عقلشم نمی داد سر
رفت و رفت تا رسید در خونشون در زد و به انتظار و ایستاد اون
در رو باز کرد اون جوون خشکش زد از دیدار مهمون
………
. ادامه دارد
خواب بی دونه برنج...
اینو ازین جهت اینجا می نویسم که تا عمر دارم یادم نره:
4شنبه شب بود.خواب بودم، خواب خواب.تازه از حموم اومده بودم و روی تخت ولو شده بودم. یه دفه حس کردم چن نفر اونطرفتر دارن در مورد جشن من حرف می زنن.من از حرفاشون ناراحت شدم در مورد آرایشم.
یه لحظه حس کردم حاج خانوم(مادربزرگ پدریم) بغلم کرد و گف:تو جشنت خیلی خوشگل شده بودی عزیزم.ناراحت نشو!بعد رو به اونا کرد و گف: می شنوه ناراحت می شه! یواشتر!! من زدم زیر گریه.گفتم:هیش کدوم از مادربرزگام تو جشن من نبودن!
بعد حاج آقا(پدربزرگ پدریم) و دیدم روی تخت با لباس سفید نشسته .می دونسم که مرده. .بهش گفتم حاج آقا خوبی؟؟ جواب نداد.صورتشو بوسیدم و بغلش کردم.باز پرسیدم:حاج آقا ! اون دنیا چطوریه؟ گف: خیلی خوبه! خیلی خوب! بهتر از اینجاس!
از خواب پریدم.باورم نمی شد اینقدر بهم نزدیک باشن بعد این همه سال! انگار همون ثانیه دیده بودمشون و هنوز وجودشونو حس می کردم.انگاری هردو لبه تختم نشسه بودن و نیگام می کردن.
2 ثانیه بعد زدم زیر گریه.
پینوشت:
شرمنده ازینکه این بار اینجوری می نویسم.گونی دونه برنجا رو می بندم تا کسی مجبور نشه زورکی کامنت بزاره!
