از قله که سرازیر می شوم،سوز سخت صورتم را می سوزاند.
قدمهایم را تند می کنم...پایین می آیم.
سوز نرم می شود...تمام می شود وقتی به پایان می رسم..
درست مثل سختیها!
از قله سختیها که پایین می خزی،سوز شرایط آزارت می دهند.
کم کم که پایین می ایی،
سوز کمتر می شود...سردت نیست دیگر!
دیگر چیزی نیست که بسوزاندت...
انگار غلبه می کنی برش...
انوقت است که می فهمی یا صورتت به سوز عادت کرده،یا شرایطت عادیتر و بهتر شده!
در هر دو صورتش جای شکر دارد...
باور کنید!