دونه برنج جان جانم!
امروز 40 روزه می شوی.هرگز فکر نمی کردم که این روز آنقدر نزدیک باشد و زمان مانند اسبی تیزپا بتازد و بتازد و خاطره ها را بر زین خود از امروز تا گذشته بکشاند و تنها تلی از روزها و ماههای خاطره انگیز بر جای بماند...
همین یک هفته پیش،به حرفهای من عکس العمل نشان دادی و آغونی گفتی که دل مادر بیچاره ات به اندازه عرش اعلی ضعف رفت.آنقدر دوست داری حرف بزنی که خدا می داند!
همین جمعه شب وقتی از غم غروب جمعه فرار کرده بودم و به خانه خاله ات پناه برده بودم،وقتی در آغوشم بودی،به حرفهایمان گوش می دادی و به دهان من دقت می کردی و بعد صدایی مثل "آ" از خودت در آوردی...
عسلترینم!
وقتی دکترت گفت که سرما خورده ای غم دنیا بر دلم نشست...هیچ فکر نمی کردم که تو به این زودی مریض شوی...چقدر به خودم لعنت فرستادم که تو را قبل از یک ماهگی بیرون از خانه برده ام...
راستش را بخواهی همین چند روز پیش از همه چیز و درد استخوانهایم به تنگ آمده بودم و می خواستم حرکتی جانانه بزنم!! اما وقتی همه چیز فروکش کرد و مادربزرگت به دادم رسید،منصرف شدم...
خوشگلکم!
امروز تو را به حمام مخصوص می بریم و آب 40 روزه گی بر سرت می ریزیم...
امیدوارم که تو بعد از این روز،آرامتر،هوشیارتر و دوست داشتنی تر شوی...