دنیای وبلاگی من!

 وبلاگ من مثل یه گونی برنج فرد اعلی ست! شاید کمی ته دیگ سوخته داشته باشه اما وقتی تو دیس می کشمش،عطرش انکارناپذیره! بعضی وقتها که حسم غلیظ می شه،شور می شه و بعضی وقتها هم بینمک. حواسم که می ره به حواشی و همچین یادم می ره که  زود آب کشش کنم،شل و شفته می شه!اما وقتی  می شم خودم،دونه برنجاش هر کدوم ری می کنن ،اندازه یه بند انگشت.

اینجا کرور کرور دوست زعفرونی با لامپ خاموش و روشن داره.

القصه ننه قربان!هر روز صبح بین ساعت 8 تا 10،آبکشش می کنم و آب و روغنشم می ریزم  تا خوب دم بکشه!