گویی شکر پاشیده اند...

و تو ای کوه دوست داشتنی من...

بدان و آگاه باش که در این روزهای زمستانی، هر روز بعدازظهر که از سرکار به خانه می رسم و درب آپارتمان را باز می کنم،به طرف پنجره هجوم می برم و لباس در آورده - نیاورده ، لی لی کنان با یک لنگه چکمه در جا کفشی و لنگه چکمه دیگری به پا،پرده خوشگل پر از گل را از روی صورت ماه پنجره بالا می کشم تا تو را ببینم...تا منظره پر عظمت و قلنبه ات چشمانم را نوازش کند...

دلم می خواهد ثانیه های برفی ات را نفس بکشم...وقتی با تن برفی ات نگاهم می کنی،دوست دارم از دور ببوسمت...(ای به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است!!!)

انگار روی دامنت کرور کرور شکر پاشیده اند...انگار پر از پنبه ای مادر جان!وقتی آن توله سگی که پوست تنش به رنگ بژ است،با صاحبش روی دامنه ات می دود و بازی می کند،دلم برایت ضعف می رود...

سال پیش در همین اوقات بود که خانه رو به رویت که پنجره اش به سوی صبح تو باز می شد را خریداری نمودیم و عشق را در آن پراکندیدیم...

ای بنازم ناز شصت آن خالق توانای گوگولی را که تو را به من هدیه داده است...می دانستی که تو فقط و فقط مال منی؟تٌچ!نمی دانستی...(نمی دونی ،بدون!!!)

حالا هم بدان و آگاه باش ای جیگر سفید!! ای نفس!که عمرن من اینجا رو بزارم و برم...تا آخرین دونه برنجی که در کیسه برنجم دارم،به پای تو می مانم و می ترکانم...