دخترک دلبندم...

دخترکم!

این روزها پوست شکم مرا چنان می کشی که نزدیک است از وسط یک قاچ بزرگ بخورد و بترکد!

مادرجان! تو چقدر برای بزرگ شدن عجله داری آخر؟

پریشب ناگهان شکمم یک هوا بزرگتر شد و هر چه عرق نعناع و لاکسی ژل خوردم،افاقه نکرد که نکرد!

هر چه منتظر ماندم،این نفخ داغان از بین نرفت! بعد یک دفعه به این کشف نائل شدم که تو در عرض یکروز یک هوا رشد کرده ای...

فسقلی جان!این روزها توان نفس کشیدن را از من ربوده ای...گویی آمده ای و زیر معده ام نشسته ای و به آن ضربه می زنی...پاهایت هم روی مثانه ام چفت شده اند،آنچنان که دقیقه به دقیقه بین رختخواب و دستشویی در رفت و آمدم!

کوچکم!ای کاش بدانی که چقدر برای دیدنت،لحظه شماری می کنم...اما نه به بهای ترکیدن و تنگی نفس!

از تو خواهش می کنم،کمی پایینتر برو و صبورتر باش مادر جان...آخر تو زورکی می خواهی کجا خودت را جا کنی؟

این مشت و لگدها چیست که راس ساعت 6 صبح!! حواله معده من می کنی و می گویی بلند شو و صبحانه بخور؟آخر من به فدای آن کف پاهای 32 میلی متری ات،من عمرا 6 صبح از خواب نازم بزنم و سر یخچال بروم و صبحانه بخورم...

قربان آن کله کچلت!فقط ظهرها می توانم به تو کمک کنم...هر وقت تو بخواهی و اراده کنی ناهار می خورم...هر وقت امر کنی و تشنه شوی،آب می خورم...هوس مرغ سوخاری کنی یا پیتزا و ته چین و پلو دیگی برایت به آنی سفار می دهم...اما سر جد بزرگت که او هم شکمو بوده است،صبحهای زود از خواب بیدارم مکن! چون آنقدر به اندازه کافی شب قبلش بین دستشویی و اتاق خواب ،مانند شبحی سرگردان،دور دور کرده ام که نای بیدار شدن ندارم!

چی؟دوست داری؟دلت می خواهد؟

عیبی ندارد عروسکم...هیچ اشکالی ندارد،تو هر چه که باشی،

با تمام این اوصاف و احوال،

دوستت دارم...دوستت دارم... چونان که به پرستش رسیده باشم...