یه شاهپری ابرو کمون

یه شاهپری ابرو کمون

با تاج زمرد نشون

موهاش توی باد پریشون

چشماش خمار و سیاه

صورتش مثل قرص ماه

زیبا بود قدش بلند

موهاش مواج و کمند

یه اسب سفیدی داشت

که هرگز ،رو دست نداشت

این شاهپری یه روز از یه راه دور

از یه دنیای دیگه،یه دنیای پٌرٍ نور

اومد و اومد تا رسید به شهر ما

شهری پر از وسایل و آدما

شهری که در و پیکر نداشت

شهری که دور از جون همه

دیو داشت!پری نداشت!

شاهپری ما پاک و جوون

به دنبال نام و نشون

می خواست شهر رو اباد کنه

آدمای افسرده رو شاد کنه

اما خبر نداشت که تو دنیای پاک اون ،شکست دیو جایی نداره

هر کی خواسته نتونسته و جلوی دیو کم می یاره

القصه شاهپری ما

توکل کرد بر خدا

کمر همت بست و خواست

تا بتونه حداقل یه کاری کنه

یه فکری به حال زاری کنه

می خواست دنیا رو سبز کنه

قانونای خشک رو عوض کنه

به نظرتون می تونه؟

چی چی؟نمی تونه؟

شاید بتونه ...شاید نتونه!

فقط می خوام بگم

این شاهپری ابرو کمون،با چشمهای مروارید نشون

با اسب سفید

با قامتی مثل شاخه بید

دختر منه!! قند عسل،همه چیز منه!

عزیز منه!زندگی منه!

پینوشت:مادر زن شدیم رفت!!!

اینو یادتون می یاد؟یادتون می یاد چند سال پیش قبل از جشن عروسیم،بهش نامه نوشتم؟حالا صدامو شنیده و داره آروم آروم،از شهر شاپریا،از شهر سفید،با دو تا بال کوچیک می یاد پایین...