جوجه 7 میلی متری!

دیروز واقعا نیاز داشتم که یکی بهم برسه!یعنی یکی منو به معنای واقعی دریابه!

با اون حالت تهوع وحشتناک و نفخ شکم وحشتناکتر رفتم خونه دونه اینا که دلم واشه و ازم پرستاری شه،دیدم به به!! سید بزرگ!! رنگ کار آورده و رنگ کاره داره حمام رو رنگ می کنه و بوی تینر خفه کننده ست!

رفتم درب بالکن رو باز کردم و نشستم و نفس عمیق کشیدم!حالا مگه نفسه خوب می شد؟

وقتی آدم یه جوجه اون کنج دلش داره،همه بوها و عطریجات دنیا می شه 5 برابر!!! یعنی من از 10 فرسخی تشخیص می دم مثلا فلانی الان چی خورده! به خدا!! این دماغ من شده هود بیمکث!

هر چی بوی غذا و کوفت و زهرماره می کشه تو با سرعت 120 کیلومتر در ثانیه!

دیگه تا ابو بیاد دنبالم،من نیمه جون شده بودم از بوی رنگ!!

با ابو رفتیم خرید ... واقعا داشتم می مردم از حالت تهوع! حالت تهوعی که نه میره پایین نه می یاد بالا! همونجا می مونه و زیر دلم می زنه و ول کن نیست!

بعد خرید رفتیم خونه. ابو همه چیز رو جا به جا کرد و گوشت کباب کرد.یه بویی تو خونه راه افتاده بود...بخار همه جا رو گرفته بود...منم هی عق !!عق!!

یه دونه ازون کبابا رو که نتونستم بخورم،هیچ! نتونستم لب به غذای مورد علاقه م بزنم و یه چیکه ماست بخورم...

تا خود صبح لیمو سنگی گاز می زدم و قرص ب 6 می خوردم!

اما خداییش ابو منو دریابید و هم پخت و هم شست و جا به جا کرد...

وگرنه منکه عین جنازه رو تخت افتاده بودم و به جوجه دونه برنجی ای فکر می کردم که اینقدر تغییر تو حال و احوالات من ایجاد کرده و این حال و احوالات سوزناک حالا حالاها دست سرم از بر نمی داره...