انتهای سادگی!

دیروز داشتیم با دونه و نوش نوش حرف می زدیم که موضوع رسید سر اینجا که من وقتی دبیرستانی بودم خیلی ساده بودم.

می دونین از چه جهت؟موقعیکه همکلاسیام دوست پسر داشتن و صبحها با طرف دور دور می کردن و تو کوچه پس کوچه ها قایم می شدن و به هم نامه می پروندن،بنده از خواب نازم می پریدم و با دلهره از جا بلند می شدم و صبحانه می خوردم و می رفتم مدرسه! تازه استرس داشتم که دبیر زمین شناسی و فیزیک اول صبح ازم درس نپرسن!

بعدشم وقتی چشمهای یکیشون یه دفعه دورش سیاه می شد و لبهای یکیشون قرمز! من فکر می کردم مال خودشه!

یادمه یه دوست داشتم که خیلی دوسش داشتم،از زیر عینک یه مدادی به چشمش می کشید بیا و ببین! یه دفعه سر صف کشیدنش بیرون و بهش تذکر دادن.اونم قسم و آیه که چشمای خودم اینطوریه به خدا!منم خوش باور !حسابی ناراحت بودم براش و به جاش سر کلاس جبر براش جزوه هاش رو نوشتم تا زنگ بعد ولش کنن بیاد بشینه سر کلاس بعدی!

یه دوست دیگه هم داشتم که لبهاش برجسته بود.شبا رژ قرمز می زد باهاش می خوابید که  صبحها که بلند می شه و صورتش رو می شوره اثراتش باقی بمونه.یه دفعه سر صف بودیم ناظممون کشیدش بیرون که تو چرا رژ لب داری!منو بگی!انقدر بهم برخورد! شروع کردم با ناظمه جر و بحث کردن که این لبهای خودشه!! رژ نزده که! حالا اون لال مونی گرفته بود و وایستاده بود عقب ها! من داشتم الکی ازش دفاع می کردم!آخر سر ناظمه گفت: تو که دوستتو نمی شناسی براش سینه سپر نکن! بعد برداشت یه دستمال سفید کشید به لبای دوستم و وقتی قرمز شد،جلوی روم گرفت و گفت: دیدی!! دیدی!! این رژ می زنه! بیخودی ازش طرفداری نکن!

نمی دونم چی شد.اما ازون روز به بعد دیگه به خودم قبولوندم که هر کسی راست نمی گه حتی اگه دوستت باشه!

بعضی وقتا سادگی بیش از حد هم خوب نیست! راه راه بودنم عالمی داره...