زندگی خصوصی!!!

حاتمی کیا جان! می خواستم یک نصیحتی به تو بکنم!

مجبور بودی در فیلمی به آن مزخرفی بازی کنی؟مجبور بودی خودت را ضایع کنی؟آخر پدر من!برادر من! تو را چه به بازی در این فیلم؟

آخر وقتی می خواستی بازی کنی،سناریو را نخواندی؟نگفتی این موضوع چرت این فیلم از کجا آمده و یعنی چی؟حالا دلیل نمی شود وقتی فرخ نژاد برای نقشهای رئال خیلی خوب است و جان می دهد برای سبکهای راحت و مدرن،تو هم بروی در آن فیلم یک نقشی ایفا کنی و خودت را دستی دستی ضایع کنی!

آخر مگر کار تو بازگیری ست؟دلت برای موضوع بد این فیلم سوخته بود؟نه تورو خدا!! این هم دلسوزی داشت آخر؟هاین؟نه سرش معلوم بود و نه انتهایش! یک چیزی سر هم کرده بودند و می خواستن بگویند شکاکی در زندگی خوب نیست!! بروید خودتان را درست کنید!!

بدبختی ما این است که هر سوژه جدیدی که به سینما یا بازار می آید،همان یکبار ناب است!! بعدش آنقدر از روی آن کپی می کنند،که خدا بگوید بس!! کلا ما ایرانیها کپی کارهای خوبی هستیم! خلاقیتمان صفر است!!!

می دانی! حالمان بد شد! به واقع هم بد شد! وقتی داشتیم همراه با بلغور آن فیلم درب داغان،دلستر لیموییمان را هورت می کشیدم،با بدبختی دریافتیم که آن هم مزخرف است! گویی آب و شکر را به هم مخلوط کرده بودند و ما داشتیم شربت سینه را به حلق خود می فرستادیم...

خوب داشتم می گفتم! حاتمی کیا جان! نه به آن " به رنگ ارغوان" و "روبان قرمز" و" آژانس شیشه ای ات" !!! نه به این نقش زاید و بی حرف در این فیلم حرص در آور!

حیف وقت که برای آن گذاشتیم...آخر فیلم،پایان تیتراژ،همه تماشاچیان یکصدا به ریش کارگردان خندیدند!! و صد البته به ریش خودشان که با یک اسم به این راحتی گول می خورند و پول و وقت بی زبان را هدر می دهند!

باز " من مادر هستم" جدا از اینکه اشک مار در آورد و اعصابمان را به هم ریخت،حرفی برای گفتن داشت! این فیلم که زندگی خصوصی نبود،هیچ!فقط جنگ اعصاب بود!! اینقدر این فرخ نژاد گفت: آوا !آوا! آوا جان!که دلت می خواست بکوبیش به دیوار!

می دانی چیست؟؟به نظر من بهتر است تو فقط فیلم بسازی!! تورو خدا بازی نکن!حیف توست که نامت را با این اراجیف به اصطلاح فیلم خراب کنی...جان مادرت فقط بساز!بازی نکن!!