من مادر هستم...

تو این تعطیلیها،رفتیم فیلم " من مادر هستم".فیلم قابل تاملی بود...بازیها حساب شده و درست و حسابی بود.بازی باران کوثری و فرهاد اصلانی بینظیر بود و حبیب رضایی بهترین نقش رو تو کارنامه هنری خودش ثبت کرد...

البته بماند که آه و ورم بود و نمی شد اشک نریخت!

خیلی از تماشاچیها،وقتی دختره یارو رو کشت،دادشون در اومده بود.یا وقتی پسره تو دادگاه به دختره چشمک زد که با همه اینها باز هم دوست دارم،همه کرکر با صدای بلند خندیدن!

نوش نوش که می گفت اون جلو،یکی گفت: عجب خریه این پسره که می خواد با همه اینا دختره رو بگیره!

یکی نبود بگه عجب آدمی هستی تو که از نوک دماغت اونورتر و نمی تونی ببینی و اینقدر کوته فکری!!

خانوم جوون و خوش تیپ بغل دستی من،می گفت: چقدر تلخه! همه چیز تو کثافت غوطه وره! اینا رو واسه چی می سازن؟ من هم خیلی با آرامش رو بهش کردم و گفتم: عزیزم! این واقعیت جامعه ماست...ازین کثیفتر هم هست!منتهی نمیزارن ساخته بشه...که اگه بشه ،می شه مثل فیلمهای آنچنانی و کانای دوی هالیوود!

واقعا کسی نمی دونه که این جامعه ویرانه ای بیش نیست؟که از زیر داره می پوسه و از رو داره به قهقرا می ره...چرا کسی نمی خواد باور کنه که وضع خرابتر از این حرفهاست؟مشکلات جامعه ما یکی دو تا نیست...من دارم به چشم خودم زایش صعودی مشکلات رو که ریشه قوی ای داره و مثل باکتری داره با سرعت بالایی تکثیر می شه،می بینم!آدمها به هم رحم ندارن!الکی سنگ جلوی پا و پیشرفت این و اون می ندازن.به راحتی زیر آب می زنن،به راحتی و بی گناه کسی رو متهم می کنن!

دختری که هم پدر و هم مادرش وکیلن،نمی تونن از دخترشون تو دادگاه دفاع کنن!دختری که فقط و فقط که از شرفش دفاع کرده!

زنی که گوشه تیمارستانه و به جنون رسیده اما بخشش تو کارش نبوده!

نبخشیده و حالا داغون شده!

این واقعیته!آدمها این روزها خیلی بد و بیرحم شدن و این تقصیر خودشون نیست! تقصیر شرایطیه که آدمها و زندگیهاشون رو به سمت دروغ،تزویر،خشونت و خیانت سوق می ده و ذاتشون رو تحت تاثیر قرار می ده.ذاتی که یه روزی پاک و بکر بوده و حالا از سیاهی به زغال می زنه.

ماها باید باور کنیم که همچین چیزهایی هست و بدتر از این هم هست! دیدن و شنیدن این مسایل خنده نداره! گریه هم نداره! فکر داره!تامل داره!باید چشمها رو باز کرد...تعصبات قومی و قبیله ای مال عهد قاجار رو دور ریخت!

نمی دونم از شماها چند نفر این فیلم رو دیدید و چند نفرتون بهش فکر کردید؟

چند نفرتون تو ذهنتون اومده که اگر جای سیمین بودید،بخشش رو انتخاب می کردین یا قصاص رو؟

چند نفرتون حق رو به سیمین تنها ، تحقیر شده و بچه مرده می دید و چند نفرتون حق رو به سعید داغون و آوای بی گناه می دید؟آوایی که دلنوازترین نغمه زندگیش رو از دست داد...

چند نفرتون معتقدید که آدمها مکافات عملشون رو تو همین دنیا می بینن و بعد می رن؟

دوست نوشت:راستش چندین نفر از دوستان عزیز و لینکیهای گلم تو این چند وقته از من گله کردن که چرا دیگه وبشون رو نمی خونم و براشون نمی کامنتم!

از همین تریبون اعلام می کنم که به خدا از قصد نیست! من وقت نمی کنم همه رو بخونم چون سه ماهه آخر ساله و به شدت درگیرم و سرم شلوغه!...اونهایی رو هم که می خونم،اگر حرفی برای گفتن داشته باشم حتما براشون می نویسم و ابراز وجود می کنم!