دوستان عزیز من...

همیشه به این فکر می کنم که سیر تحولی شخصیت آدمها چقدر می تونه کند یا تند باشه و آیا اصلا" شخصیت آدمها از بچگی تا بزرگسالی تغییر می کنه یانه!

با دیده ها و شنیده های اخیر من به این نتیجه رسیدم که آدمها فقط کمی!!می تونن تغییر کنن...

اخیرا با چند تا از دوستان دوران راهنمایی و دبیرستان که تو اون دوره باهاشون صمیمی بودم و الان هم از جنس منن(چون با توجه به فاصله زیاد سالها ممکنه از نظر فرهنگ اصلا" با هم جور نباشیم!) ،دوباره ارتباط برقرار کردم!با هم بیرون رفتیم...همدیگه رو می بینیم...

حس می کردم عوض شدن! یعنی اون عادتهای بچگی و نوجوونی رو کنار گذاشتن و دیگه مثل قبل نیستن!

اما یکی دو مورد پیش اومد،دیدم نه! اینا همون آدمان! هیچ فرقی هم نکردن...شاید ازدواج و تحصیلات روشون تاثیر گذاشته باشه،اما بقیه خصوصیات همینه!از نظر اونا منم هیچ فرقی نکردم...

یعنی من خیلی راحت می تونم با اون دوستم بشینم و در مورد آدمها و نویسنده ها و کتابها بحث کنیم و حسابی لذت ببریم...چون مطالعه ش زیاده و دست به نوشتنش عالیه...دوسش دارم...

با این یکی هم تا خود صبح می چتم!! ازون بچه درس خونای مثبته که الان متخصص بیماریهای دهان و دندانه و استاد دانشگاهه...هنوز همونجوری مثبت و خانوم و کمک دهنده و گله...جالبه که خونه شون هم هنوز همونجاست...ما راهنمایی که بودیم،خیلی همدیگه رو دست داشتیم...هر وقت قهر می کردیم اون برای آشتی پیش قدم می شد...این چند وقته هم همینه! همیشه برای حرف زدن اون اول از همه برای صحبت،پیش قدم می شه و من چقدر دوسش دارم...هنوزم برای پدرش که خلبان جنگی بود و همون اول انقلاب شهید شد،ناراحتم...برای خودش که دختر تک مامانش بود...مادری که هرگز ازدواج نکرد و اونو تک و تنها تنها بزرگ کرد...

همیشه خاطره ها می مونن...من خاطرات بچگیم خیلی پررنگن...و الان از اینکه دوران کودکیم دوباره پیدا شده و یه جوری وصل شدم بهش،خیلی خوشحالم...

بیشتر ازین خوشحالم که دوستام هیچ فرقی نکردن!نه از خوش ذاتی به بدذاتی رسیدن و نه از خوبی به بدی!همونی هستن که بودن...نه سفیده سفیدن!نه سیاه سیاه!

دوستان عزیز من خاکسترین...گاهی سفیدیشون بیشتر می شه اما نیمه خاکستری وجودشون مثل بچگیها کمه...و من چقدر خوشحالم که این سیر تحول شخصیتها تو اینا اتفاق نیفتاده...