خدا به همراهت همسرم...

از وقتی رفتی روزام خالی شدن...اولش داغ بودم،نفهمیدم!مثل کسی که زخمی می شه و اولش درد نداره اما بعد سوزش بیچاره ش می کنه...این چند روز دور و برم شلوغ بود...همه ش مهمون و مهمونی بود نمی فهمیدم و حس نکردم که نیستی...

اما از صبح امروز انگار از درون خالی شدم...انگاری پشت ندارم...انگاری یه چیزیم کمه...شب پروازت استرس منو کشت اما وقتی زنگ زدی و گفتی رسیدی استانبول و از اونجا باید ترانسفر بشین اونطرف،یه کم خیالم راحت شد...

اما باز تو خواب دیدم،داری ازم دور می شی و دستهای من بی دست تو، خالی مونده...

بعد از 6 سال این اولین باره که اینقدر ازت دورم...حتی اون موقعی که هنوز با هم ازدواج نکرده بودیم،این همه ازت دور نمونده بودم...

من از مسیری که تو تنها توش پا بزاری و من پیشت نباشم،می ترسم...این مسیر کابوس منه...

از مسیری که اونور آبها باشه،سوغاتی نمی خوام...هیچی نمی خوام!سوغاتی من فقط و فقط سلامتی و سبز بودن توئه...

مسافر من...دلتنگم...سخت دلتنگتم...یه هفته به اندازه یک قرن زیاده...

زود برگرد...

برگرد...