گم گشتگی پاییزی...

ای خدا!! چرا من امسال پاییز رو حس نمی کنم؟؟چرا دلهره ندارم دیگه؟چرا غمم نمی آد؟چرا حس نمی کنم مهر شده و برگ درختای زرد روی روحم و حس شاعرونگیم تاثیر گذار نیست؟چرا منو برانگیخته و عاشق نمی کنه؟

آخه هر سال پاییز که می اومد،همچین دلهره داشتم و از اول مهر می ترسیدم که نگو!!انگار همون 7 صبح باید مانتو شلوار مخصوص رو بپوشم و کیف کوله م رو بندازم رو دوشم و کفشهای نوی کتونی به پا برم مدرسه واسه کلاس بندی!

همیشه دلهره داشتم که از دوستام جدا نشم و تو یه کلاس بیفتیم...یه جوری دلم قیلی ویلی می رفت وقتی آهنگ ؛صبح است اول مهر....دل می تپد به شادی " از تلویزیون و رادیو پخش می شد...! بوی سیر کالباس ساندویچای بوفه حیاط مدرسه مون مستم می کرد و اون خنکی خاص و سبک،که تو هوا بود تک تک سلولهای بدنم رو زنده می کرد...همون حسی که همیشه این موقعها،صبحهای زود، زیر گوشم زمزمه می کرد:آهای ممو!بیدار شو!پاشو ببین خدا چه کرده!ببین چقدر قشنگ همه چیزو رنگ کرده!!ببین درختا چه خوشگل و رنگارنگ شدن...!درست مثل پارسال که من تو همیچین روزایی تو تب و تاب یه شروع جدید بودم...یه شروع رنگارنگ...چقدر سرزنده و عالی و راضی بودم...

اما امسال انگار نه انگار پاییزی هست... عاشقی ای هست...منی که از دیدن اون همه برگ زرد و سرخ و خش خششون زیر پام،ذوق می کردم و بی دلیل می رفتم پیاده روی ،امسال حس حتی نفس کشیدنم ندارم!

شاید پاییز امسال باید یه اتفاق بیفته...یه اتفاق کوچیک اما تاثیرگذار...تا منو دوباره زنده کنه...

شاید قطره های بارون حالم رو خوب کنن...شاید اگه بارون بباره...

بعدن نوشت:مجی/من جونم!کجایی؟دلم برات یه ذره شده!!چرا نمی نویسی؟؟