دختر رنگ...

هر وقت تابستون می شه من مشکل تیپ و لباس و مانتو پیدا می کنم!

تو کوچه خیابون به این و اون نگاه می کنم ببینم چی پوشیدن و بعد اگه خوشم بیاد ،خودمو تو اون لباس تصور می کنم...

یه روز می شم یه دختر صورتی پوش با روسری و شلوار سفید و صندلای سرخابی...

یه روز خودمو تو یه مانتوی بنفش خوشرنگ با روسری آبی نفتی و کفشای پاشه بلند تصور می کنم...

یه روزم تو ذهنم یه مانتوی نارنجی با کمر تنگ و خوشگل اسموک دوزی شده،پوشیدم و باد داره تو روسری کرمم می پیچه و موهای قهوه ایم رو پریشون می کنه...

یه روز دیگه هم وقتی یه مانتوی سبز سیدی و پر رنگ تن کسی تو پاساژ می بینم که با یه روسری سبز کاهویی ست کرده و داره از این همه رنگ و خنکی لذت می بره و پوست تنش نفس می کشه،حظ می کنم و دلم می خواد همون رنگی لباس بپوشم!!

اما جالب اینجاست که هر دفعه وارد یه مانتو فروشی یا شال فروشی می شم،باز با این همه ایده دنبال یه رنگ می گردم... یه رنگی که هم بهم بیاد و هم خنکم کنه...!

دوباره تو انتخاب رنگ می مونم...

من مشکی و رنگهای تیره رو اونقدر دوست ندارم و همونطور آدمهای تیره رو که همیشه خدا یا تیره می پوشن یا رنگ زندگیشون تیره ست...و اینو خوب می دونم که دختر رنگم و یه مانتوی روشن چقدر می تونه روحیه مو جلا بده و قلبمو به تپش بندازه...

فرداش نوشت:یعنی آدم حالش دیلینگ دیلینگ می کنه وقتی وبلاگ شب آویز رو باز می کنه....پر از رنگهای شاد و رقیقه...هر روز هم یه رنگه... نخونده آدم حالش جا می آد والا!!