دنتری لاکد!!

نمی دونم این چه مرضیه که اون موقعهایی که باید حرف بزنم و رودربایستی رو کنار بزارم زبونم چوب می شه و قفل می کنه!نمی دونم چرا جایی که لازمه خواسته مو بگم و ازش نگذرم می شم عینهو یه مجسمه و یه کلمه حرف از اون زبونم بیرون نمی چکه!!

جاهای دیگه خوب بلبلی می کنم ها!!همچین حرف می زنم که طرف می گه ایول!! این ازون احقاق حقوق بکن هاست! واسه این و اون هم خوب نسخه می پیچم و هم خوب راه حل ارائه می دم...

روی ادامه مطلب کلیک کنید...

اما امان از وقتی که یه حرفی یه چیزی تو دلم بجوشه و بیاد بالا و رو مخم رژه بره و بعد نتونم به زبون بیارمش و به طرف مربوطه بگم!!اونوقته که خودخوریا شروع می شه و نارضایتی می زنه بالا و آمپر خونم می چسبه به قفسه سینه م...

بعدشم تا یه پاتک نزنم و حرفمو نگم آروم نمی شم که...شاید ماهها بگذره و من نتونم به زبونش بیارم و هی رو مخم باشه و هر چند وقت یکبار به سلولای خاکستریم حمله ور بشه...

البته اگه حل بشه مشکلی نیست!اما وای ازون موقعی که حل نشه و هی مثل موریانه مغزمو بتراشه...

بعضی وقتا راه حلی واسش پیدا نمی کنم و مجبور می شم یا این حرفه رو بخورم یا فاشش کنم و دودمانیو به باد بدم!!!

اما کلن نظرم اینه که حرفو باید زد!! نباید خوردش!! و گرنه به خودت ضربه می زنه...

به خودم:ممو جان!!می شه یه دفعه تو زندگیت رو در بایستی رو کنار بزاری و حرف دلت رو بزنی؟؟می شه اینقدر عکس عملهای آدمای مختلف برات اهمیت نداشته باشه و تا اونجایی که می تونی حقتو بگیری؟؟می شه؟

پینوشت:آبانه جونم!نمی تونم برات نظر بزارم...

پینوشت ۲:گوشی کوشی؟؟

پینوشت ۳:دروغ خیلی چیز بدیه!! وقتی آدم می خواد دروغ بگه لااقل یه جوری برنامه ریزی کنه که ضایع نشه...!