ژست باران...

دیروز همراه رگبار  تند و درشت بهاری،زیر آسمون خدا،تو خیابون بلندمون قدم زدم و قدم زدم..شدم خیس آب...

می دونستم که  فقط یه روپوش و تاپ تنمه و کفشام تابستونیه...می دونستم که بی توجه به همه آدمایی که با تعجب از کنارم رد می شن،دارم تو یه خیابون سبز سبز  با درختایی که جوونه هاشون به رنگ کاهوئه، و انتهاش به بلندای زندگی من می رسه، قدم می زنم و قدم می زنم.می دونستم که ممکنه سرما بخورم...می دونستم که کیف کتون سفید و محبوبم شده کیسه آب...

اما..نمی شد...نمی تونستم که از رفتن و بارون بگذرم...!آخه من همیشه اهل  گذشتن و بارون و رگبار و آسمونم...و شیشه موسیقی همیشگی خوابهای منه...

برای بقیه عکسها برین رو ادامه مطلب...

هن و هن کنون تا به خونه برسم،بارون بند اومده بود...خیلی اتفاقی که پنجره بالکن رو باز کردم،بدیعترین منظره دنیا جلوی چشمام جون گرفت و تو ذهنم برای همیشه حک شد...

یه رنگین کمون خوشگل و بینظیر و شاد خم شده بود روی برج میلاد و مثل یه بالرین رنگ و وارنگ قوس زده بود رو سقف آسمون...از اینطرف تا اونطرف...با هر هفت رنگش...داشت خودش رو به رخ  این شهر دود آلود می کشید...

می بینینش؟

اون هاله بنفش خوشرنگ رو می بینین؟

 

مهمونی نوشت: عزیزم...به خاطر همه چیز ممنون!از اینکه می بینم مثل اون وقتا دوباره خنده رو لبت نشسته،حظ می کنم...همه چیز عالی بود...فقط من بازم می خواستم از  اون رولتات بخورم  که دیگه روم نشد...