خیلی دور...خیلی نزدیک...

خیلی وقت بود که اون 2 تا کشوهای بزرگ عسلی اتاق خواب رو مخم بود و هر وقت یه چیزی از توش می خواستم باید کلشو می ریختم هوا... بعدشم یه خاکی بلند می شد که تا حلقمو می سوزوند...

جمعه صبح علی الطلوع با یه دستمال حوله ای و یه لکه بر خفن،رفتم سراغش...

وقتی طبقاتش رو بیرون ریختم، یه بغل دفتر قدیمی پیدا کردم...یه بغل خاطره پیدا کردم...سطرسطرش حسهای خوب و ناب بود...حسهای طلایی دست نخورده نوجوونی...این دفترا دستنوشته هام بودن که روز خداحافظی از خونه دونه،تو یه ساک بزرگ سورمه ای گذاشتمشون و با خودم آوردم به خونه آرزوهام...

باورم نمی شد که این همه داستانو من نوشته باشم...اونم تو ۱۳-۱۴ سالگی...اوج شکوفایی حسهای ضد و نقیض!

می بینین چقدر قدیمیه؟نمی تونم هضم کنم که این همه کلمه و داستان چه جوری تو مخ من بوده که بیرون تراویده!!!

برای بقیه ش برین رو ادامه مطلب...

این تیکه روزنامه هم در مورد شخصیتهای واقعی رمان ۵ جلدی کلیدر(نوشته محمود دولت*آبادیه) که با وجود اون همه تلخی جالبه...دقت کنین می بینین که با ۳ تا جنازه عکس انداخته شده...نمی دونم چرا اینو نگهش داشتم؟؟

این دفتر شعر و انشامه...شعر کتاب پنجره رو خیلی دوست داشتم...(قابل توجه هلی!!)بعد نمی دونم چرا صفحات آخر این دفترچهه ورداشتم ریاضی کار کردم!!

فلش کارتای زبانو دارین؟؟نصف این لغتایی که اینجا نوشتم عمرن یادم بیاد!!خیلی سخت بودن لامصب!هر کدومش ۲ خط بود واسه خودش!

خلاصه اینکه ننه قربان!‌به جای اینکه کشو تمیز کنمُ نشسته بودم وسط اون همه کاغذ و روزنامه هی نوحه می خوندم و هی خاطره مرور می کردم...

یه کارت تبریک هم پیدا کردم که یه دختر سال بالایی بزرگتر از خودم برام فرستاده بود و برام کلی شعر حافظ نوشته بود و قربون صدقه م رفته بود...وقتی دیدم واسم نوشته: ممو جون!‌!هر وقت تو رو دیدم یا در حال نالیدن از درس و مدرسه بودی یا در حال هره و کره و پچ پچ با دوستات! ُ از خنده ترکیدم...اون موقع هم من خیلی رفیق باز بودم خداییش!!