قصه غول سیاه...

داره کم کم بالا می آد...داره قد می کشه... اون غول آهنیو می گم که یه عالمه تیرآهن بهش آویزونه...

اون روز،وقتی نسیم خنک می وزید و سبزه ها به دست باد می رقصیدن،وقتی زمینو گود کردن و کندن،با خودم می گفتم: این گودی هرگز خونه و پاساژ نمی شه...هیچوقت بالا نمی آد!

اما نه! مثل اینکه طلسم این غوله هم شکست.....نعره می کشه،نعره های مهیب تا بزرگ بشه ...اونقدر که جلوی خورشیدو بگیره... داره نم نمک،ساخته می شه...دیگه سبزی اون درخت کاج کهنه از پس آجرای خونه بغلی بهم چشمک نمی زنه...

سال دیگه جلوی پنجره اداره تاریکه...تاریک...دیگه خورشید موطلایی پنجه پهنشو نمی ریزه تو اتاق...گنجیشکا چطور؟...نه!می دونم اونام دیگه نمی آن از روی کولر دونه بچینن و با خوشحالی نوک تو سر همدیگه بزنن!گربه هایی که رو حیاط خونه متروک همسایه غلت می زدن،می شن یه سایه...

بعد عید اینجا تاریکه تاریکه...

دیگه وقت رفتنه...سفر طول و درازه...چمدونم سنگین شده...

باید برم خونه...باید برگردم...

داره بارون می گیره...