که مهم نیست زیاد!!

ضایعاتی جان!چه خوب شد که شب یلدا،روزش،تو را دیدم.و شاید هم چه بد شد که...

30 ام اذر ماه 89،وقتی با سید و دونه کنار عابربانک ایستاده بودیم و من از زور آن زکام مسخره ویروسی که همان پیردختر دوست داشتنی به ما داده است،نه گوشهایم می شنید و نه چشمهایم سویی داشت برای دیدن تویی که دستهای پینه بسته و چرکت را به تیر چراغ برق گرفته بودی و داد می زدی:آقا! آقا کمک! یک آن فکری گنگ در خاطرم نقش بست...نمی دانستم تو برای چه آنقدر ترسیده ای!

وقتی مردی به سمتت دوید و تو را روی زمین خواباند و بعد حمله ات شروع شد و کف به دهان آوردی،فهمیدم صرع داری...

وقتی به سید گفتم:بابا! تورو خدا کمکش کن،اشک در چشمهایم لوله شده بود...

وقتی سرت در میان دستهای پدرم می لرزید،دلم برای پدرم،تو و خودم تنگ شد...

سید،کف دهانت را با دستمال پاک کرد و چند زن،دورت را گرفتند.یکی دستمال برایت آورد و آن یکی زیر سرت چیزی گذاشت...مردی برایت لیوانی اب از بانک آورد...و ان یکی شکلاتی به دهانت گذاشت...

حمله ات کوتاه بود اما با دیدن مظلومیت و بی گناهیت،دل من شکست...بدجوری هم شکست...از دستهای سیاهت،از صورت کثیفت و حتی از موهایی که مانند پرز موکت به هم گوریده شده بود،بدم نیامد!اصلا"!

پدر با تو حرف زد و تو گفتی که بهزیستی برای قرصهایت هزینه می پردازد و تو این بار قرصهایت را نخریده ای چون فقط 20 هزار تومان کم داشتی...برای همین حمله های نانجنس صرع رهایت نمی کنند!

وقتی آن زنک خودخواه در صف عابربانک گفت که این راه جدیدی برای جیب بری ست!،می خواستم آن عابر بانک لعنتی کذایی را با تمام سیمهایش از جا بکنم و بر سرش بکوبم!

به تو کمک کردیم...و ای کاش که می توانستم بیشتر به تو کمک کنم...ای کاش جایی را داشتم تا به تو و امثال تو می دادم تا شبهای سرد زمستانی را در آن بیاسایی...

تو هرگز و هرگز سوژه وبلاگ من نیستی و نخواهی بود!تو یک دردی ضایعاتی!تو یک نقطه ای در این شهر پر دود و آهن که آدمهایش با حرفها و حرکاتشان،هر چیز خوبی را هم می پاشانند!

می دانم که نه قلبی برای عاشق شدن داری و نه حتی چشمی برای دیدن زیباییهای زندگی...تو فارسی وان هم نداری!تو حتی یک دست لباس نو نداری!تو حمام نداری! تو نمی دانی که مزه نان تافتون بهتر است یا سنگک! تو...

ظهر که به خانه آمدم،های های گریستم...با خدا دعوا کردم!دعوایی سخت که اگر با پدرم اینگونه دعوا کرده بودم،مرا سه سوته از خانه بیرون انداخته بود!به خدا گفتم:تو مگر خدای او نبودی؟تو فقط خدای مرفهان بی دردی؟تو فقط خدای آن مرد کت و شلوار پوشیده،بینوه سواری؟چرا؟چرا اینقدر بی رحمی ای خدای من؟مگر تو خود او را نیافریده ای که اینگونه،به خاک سیاه نشانده ای اش؟چرا شغل او باید جمع کردن ضایعات از میان آشغالها برای شهرداری باشد؟تو فقط خدای خوبهایی؟نه؟

می دانی ضایعاتی؟ پس از مهمانی شب یلدا و ماهی خوران چه شد؟از خودم و از خانه و لوازم لوکسی  که ساعتها برای خریدنشان،وقت صرف کرده بودم،به واقع متنفر شدم...و فکری که چندی ست به ذهن خواهرم افتاده،در من هم تقویت شد...و من از روز پیش برای انجام کاری مصمم تر شدم!

می دانی که من امسال شب یلدا را تا به آخر گریستم؟از صبحش یک بغض خیکی به اندازه یک پرتغال در گلو داشتم...بغضی که با سوال پیچ کردنهای ابو در تختخواب،به یکباره شکست و صدای شکستنش تا اوج آسمانها هم رفت...

دلم می خواست شب طولانی یلدا با رویایی خوش سپری شود...با خوابی که تو در آن به خوشبختی رسیده ای...اما...

پینوشت:البته مثل اینکه اینجا من اول شده بودم و یه هو یه شبه رایها رو برگردوندن!!!

زنجبیل و نانازی جونم تبریک...

از تمام اون 66 نفری که به من رای دادن،مخصوصن خورشیدک،دخملی جون،گوشی و جرقه،بهاره دوست جون،بانوی عزیزم،خانوم خانوما،روژین،ساینا،من جونم،سایه خوشگلم،دکتر دلژین عزیزم،کاغذ سیاه،فندق خانومی،می می جونم،روشن خانوم ،جوجو خانوم،آمارین عزیز،کوسه جنوب و تمام اون کسایی که ناشناس بودن،بالاخص اون وبلاگی که هدرش یه طرح فانتزی از ساختمونای بلند داره،تشکر می کنم و دوستشون دارم...پاینده باشین...

بعدن نوشت:محزون خان! دست شما درد نکنه...به خاطر اون کتاب هدیه که سالها بود می خواستم بخونمش و کار قشنگی که کردین...باز هم ممنون...