سلانه سلانه

وقتی ساعت ۴ بعدازظهرُ سلانه سلانه از ساختمون محل کارت که تو یه بولوار خزون زده جاخوش کرده بیرون می زنیُ و اولین چیزی که به چشمت می خوره یه درخت جوون با برگهای خیس و زرد و سبز باشهُ چه حسی بهت دست می ده؟

من باشمُ خیلی سریع خودمو به درخت می رسونمُ و اول برگهاشو بو می کشم...عطر برگهای چنارو می شناسم...این عطر از بچگی با من بوده...وقتی شروع می کنم به کندنشونُ از خوشحالی تو دلم غنج می زنم...نگاه متعجب عابرهایی که رد می شن و گاهی با پوزخند و یا یه لبخندُ قاطی می شن رو جدی نمی گیرم و هی می کنم...هی برگهای خوش فرم و بزرگ و خوشرنگ رو از شاخه جدا می کنم...

بعد چند دقیقهُ یه بغل برگ خوشرنگ دارم با تصویر خورشیدی که رو به رومُ انتهای پیاده رویی که به خیابون اصلیُ ختم می شهُ ُ داره به خون می شینه و آروم آروم می ره تا پشت کوههای بلند افق بخوابه...

....

حالا برگهای شسته شدهُ رو جلوی چشمام گذاشتم ونگاهشون می کنم...وقتی که خشک شدنُ می زارمشون زیر شیشه میز وسط پذیرایی...

وقت خوردن چایی و نگاه کردن سریال جون جونیمُ  منظره ش چشممو نوازش می کنه...همراه با بخار ملایم چایی هل دارُ بهشون خیر ه می شم و با خودم فکر می کنم:

انگاری پاییز و آوردم زیر میز....

                                                                                      

پینوشت: دوس جون!‌خیلی خوش گذشت و مستفیض شدیم از قورمه سبزی و دلمه کلم و برگ موی ۵ شنبه!همه چی عالی بود...دستت درد نکنه!گیتی باید عکسی رو که از میز شامت گرفته بهم بده تا اینجا آپلودش کنم...اگه یه کدومتون از اون جمع دیگه ننویسینُ من افسردگی می گیرم ها!گفته باشمممممممممممممممم!اهه!

یه چی بگم هلی؟؟خیلی لاغر شده بودی!