به سلامت مسافر من...

هوا تاریک و روشنه و جیک جیک گنجیشکا رو درختای چنار و افرا کوش رو کر می کنه...کتری رو روشن می کنم تا آب جوش بیاد...بعد 2 تا شاخه گل رزی رو که تو لیوان گذاشتم، بر می دارم و می زارم روی میز.قوری رو می شورم و چند تا پیمونه چایی خشک می ریزم توش...خنکای باد اول صبح با بوی چایی خشک آرومم می کنه و اشتهام رو تحریک...

گوشش رو می بوسم و از خواب بیدارش می کنم.آخه وقت رفتنه...تا آب تو کتری قل قل کنه،یه تیکه پنیر و کره می زارم تو جا پنیری و خامه عسل رو تو کاسه با هم قاطی می کنم....تخم مرغ پخته دوست نداره...می دونم

واسه همین همیشه براش خامه عسل می زارم رو میز...
وقتی پا می شه موهاش سیخ سیخه و چشماش پف آلود...یه دوش می گیره و سر میز صبونه می شینه...خیلی خوشبو و خواستنی شده...با اشتها یه لقمه مشتی کره عسل می گیره و می زاره تو دهنم...بهش می گم نمی تونم این همه رو بخورم!! می گه: بخور جون بگیری من که نیستم همه کارای خونه رو بکنی و زمان برات دیر نگذره...
می خندم و بعد یه دلهره عجیب می آد سراغم!از مسافرت تنهایی می ترسم و از هواپیما وقتی که تنهایی سوارش بشه...
بلند می شم و قرآن رو بالا سرش می گیرم تا از زیرش رد بشه و بعد سفت بغلش می کنم...صورتم رو می بوسه و چند دقیقه بعد تو پیچ راهرو گم می شه....
کاسه آب رو که پشت سرش خالی می کنم،تو دلم می گم: به سلامت مسافر من...این بارم به سلامت بری و به سلامت بیای... ...