کودکان دیروز...

وقتی بهت خبرای خوب می رسه غرق شادی می شی ...

اینکه بشنوی،دخترعمو و پسرعمه ت،دو تا رشته توپ تو همین تهران خودمون قبول شدن،کلی غرور آفرینه...

آخه یادت نمی ره که اینا همون کوچولوهای دیروزن که یه روزی با لاستیکی و پنپرز و موهای سیخ سیخی و بعضا" با کله های کچل و سرهمیای رنگ و وارنگ،دستای تپل با فرو رفتگیهای خوشگل،عروسک تو بودن و تو 24 ساعته باهاشون بازی می کردی و موقع چهار دست و پا رفتن رو زمین،می چلوندیشون و تو دلت غنج می زدی...

به زور شیشه شیرو از مامانشون می گرفتی و می خواستی خودت با دستای خودت شیشه رو براشون نگه داری...وقتی نق نق می کردن،می پریدی بغلشون می کردی و اونقدر راشون می بردی که آروم بگیرن...با اینکه خودت هنوز اول دبستانو تموم نکرده بودی،دستای کوچیکشونو می گرفتی و بلندشون می کردی تا برات تاتی تاتی کنن و رو زمین عین آدم آهنیا پا بکوبن...

حالا همون فسقلیای نق نقو و قلنبه و بانمک،دارن می شن دانشجو...باورت می شه؟

بعد دوباره یادت می افته که الان خیلی ها دیگه نیستن که افتخار کنن...خیلی ها مثل حاج خانوم...مادربزرگ همه این فسقلیای یه وجبی... حاج خانومی که نیست تا ببینه نوه هاش که تو تابستونای دور روی پاهاش می نشستن،چقدر قد کشیدن و بزرگ شدن..!...نیست تا از ذوقش براشون جشن بگیره...نیست تا همه رو تو اون خونه خوشگل دو طبقه شرق تهران با درختای انار و خرمایی که خودش هسته شو تو باغچه کاشته بود،دور هم جمع کنه و قورمه سبزی و فسنجون بپزه...و سرشو از آشپزخونه ش که همیشه عطر زردچوبه و دارچین و لیمو عمانی مشامتو نوازش می کرد،بیرون بیاره و بگه: به من نگین مادر بزرگ! احساس پیری می کنم...!مامانی صدام بزنین...

و حالا...

صدامو می شنوی مامانی؟جات بین ماها،بین کودکان دیروز که حالا شدن مردان و زنان فردا خیلی خالیه...خیلی..

بعدن نوشت: برای شادی و آرامش روح همه عزیزان از دست رفته(حاج خانوم و بقیه) من و خودتون هرکی این پستو می خونه،فاتحه بفرسته...ممنون و سایه تون پایدار...