تا انتهای شب

باد خنکی که به صورتم می خوره،یه کم حالمو جا می آره و سلولای خسته صورتم رو که دارم هن و هن کنون خودمو از سر بالایی جلوی شرکت بالا می کشم،نوازش می کنه...امروز سرحال نیستم!حالم به خودم نیس!امروز دستام شله انگار...نا نداره کیفمو تحمل کنه...هیچ اتفاقی هم نیفتاده...اما همه ش دلم می خواد به یه چیزی بند کنم و هی ناله سر کنم...انگار یکی با دستای کلفت و قویش داره تو دلم رخت می شوره و همچین این رختا رو می سابه که آدم حالت تهوع می گیره...

باد تندتر می شه و تار موهای مشکی مو،پریشون می کنه.به زور این زلفای سرکشم رو می کنم زیر روسری سفیدم.به ندرت پیش می آد که اینطوری باشم...به ندرت پیش می آد که اینقدر الکی به خودم گیر بدم و از این و اون ایراد بگیرم...این تابستونم شوخیش گرفته! وسط مرداد،شده پاییز...گفتیم از گرما خسته شدیم خداجون!اما دیگه اینقدر خنک هم نه!هرچی جای خودش...

اصن هوا یه جورایی غم داره...به خدا! انگار درختا دارن گریه می کنن...انگار ابرا دلشون گرفته و حوصله باریدن ندارن!

هندزفری موبایل ترکیده م،تو گوشمه وصدای گرفته و آسمونی برایان آدامز بعد از شنیدن صدای مارک آنتونی،هارمونی قشنگی با قدمهام داره و یه دسته گنجیشک خاکستری که روی خط افق پرواز می کنن و رنگ کوههای نیمه روشنُ این هماهنگی رو تکمیل می کنه...دسته عینک آفتابیم پشت گوشمو اذیت می کنه،عینکمو بر می دارم...آفتاب کم جون رو چشمام می شینه و بعد پرده اشک نگاهمو تار می کنه...به آسمون نگاه می کنم: خورشید م انگار از تابیدن خسته شده...کاش یه اتفاق خوب بیفته که یه کم حسای خوب منو قلقلک بده...

بعدش با خودم فکر می کنم:مرگ چه رنگیه؟