نقطه چین روزهای گم شده...

همچنان می نویسم و می نویسم...

....

باران می آید.لباس بلند ساتن آبی رنگم روی زمین کشیده می شود.تمام لبه دامنش پر از گل و لای شده است.مامان دنباله لباس را جمع می کند و می گوید: کاش اون یکی رو پوشیده بودی...این یکی خیلی بلنده!! تمامش کثیف شد....

ساقه گلهای دسته گل سپیدم را  در دست محکم می فشارم.خنکیشان زیر پوستم می دود.دستم عرق کرده است.هلیا ... را نیاورده است . با سبدی بزرگ و پر از نقل و سکه و گل رو به رویم ایستاده و می خندد. ... هم آمده است با عینک بزرگ آفتابی گران قیمتش.با آن موهای تازه رنگ شده و بارانی خوشدوخت و زیبای سفیدش ،مثل مانکنهای کانالهای مد شده است

.سعی می کنم راست بایستم و قوز نکنم.خاله قربان صدقه ام می رود. و پدر از  فاصله ای دور نگاهم می کند. ... هول شده است.جلوتر از من و مادر و پدرش به درون دفترخانه محضر می دود و باز می گردد.سنجاق سفت گل سپیدی که آرایشگر هلیا به میان موهایم  فرو کرده است،پوست سرم را می گزد

انگار خوابم می آید.با کفشهای پاشنه بلند آبی رنگم نمی توانم درست راه بروم.

....

نمی دونم تا کی می تونم تمومش کنم...

بعدن نوشت:در گونی برنجا باز شد یه دفه!!