خانه دوست کجاست؟

خیلی ناگهانی کامنت نازی رو دیدم...گفت ازش خبر داره...گفت پارسال که اومده بود ایران،باهاش هر روز می رفته پیاده روی...ایمیلشو بهم داد...اما گفت که زیاد به نت دسترسی نداره و شاید ایمیلمو زود نبینه و طول بکشه جواب بده...

بهش ایمیل زدم...همین امروز...نوشتم خیلی دلم براش تنگ شده...نوشتم سٌلی باعث جدایی ما شد...ایشالا یاتاقان بگیره!!

جواب داد...همین امروز...نوشت: یه عالمه حرف داره باهام بهش زنگ بزنم...خیلی منتظرمه...

اسمشو تغییر داده...هیچ وقت از اسمش خوشش نمی اومد...به همه می گفت:اسممو کامل صدا نزنین!بدم می آد...

صمیمص ترین دوست دوران کودکی من...اکی،حالا پیدا شده...نمی دونم از کجا؟اما پیدا شده....

خود به خود حسم کشیده می شه به روزهای دور...روزهای آب و آیینه...

روزهای دیرین سرسره ای...

بهار کاغذی با یه عالمه رنگهای کاهویی و هویجی و گوجه ای...

ساندویچ تخم مرغ و کالباس و خیارشور و گوجه فرنگی...

دوره های بچگونه تو خونه هامون و هرهر و کرکر سر سکندری خوردن پسر همسایه تو حیاط رو به رو...

تا کمر دولا شدن از روی پشت بوم ما و زیر آسمون خدا کوچ پرستوهای شهریوری رو نظاره کردن...

دنیایی پررنگ و رنگین کمونی...

بوی راهنمایی..بوی عطر خوش معلم ریاضی و امتحانهای آخر خرداد...

بوی خنگ بازیاش تو زبان یاد گرفتن...و حس دوس داشتن کشکیش به پسر همسایه بغل دستی...

اردوی منظریه و آویزون شدن از درختای گردو و تو سری خوردن از ناظم سبزه ی ترشیده مون!!

می خوام برم بهش زنگ بزنم...

اما اشکام همینطور دونه دونه سرازیر می شن...نمی تونم کنترلشون کنم و هی راه می گیرن رو صورتم و از چونه و گونه م سر می خورن پایین و تلپی می چکن رو رو روسریم...

خیلی زود گذشت...اونقدر زود که نفهمیدیم ثانیه های خوش مثل باد از تو فاصله می گیرن...

خونه ش کجاس الان؟بعد 15 سال ...هنوز بالای محل قبلی ما،تو یه خونه با تراس باز و رو به خورشید،لابه لای درختای افرا و چنار می شینن...شاید.. نمی دونم...