شلوار کُلاقرمزی...

عرضم به حضورتون که این باشگاه خفن ورزشی ما، در یک گسل ۱۳ هزارمتری واقع شده که یه طرفش باغه و با پله های عریض و طویلی هزارتایی وصل می شه به کوچه.وقتی که با حال نزار و بدبختی از باشگاه می آی بیرون،باید جون بکنی و ازین پله ها هم یه سره بیای بالا که رسمن همون جا قلبت قلوه کن می شه و می افته تو کفشت! 

یه راه دیگه م از جولوی در باشگاه هس که می رسه به خیابون و برو بچز ماشیناشونو اونجا پارک می کنن! و لازم نیس این همه راهو بری بالا!

چن هفته پیش بعد ۲ ساعت دمبل زدن و زدن میله تو چش و چال دیفال،خسته و کوفته تو رخت کن بودم.با خودم گفتم بی خیال بابا!شبه معلوم نیس که...بزارشلوار راه راه سورمه ای ورزشیو عوض نکنم!مانتوهه رو انداختیم رو کولمونو و کیف سفید و بزرگ هم رو دوشمون.تیپم که خداییش حرف نداش:روسری سبز،مانتو سبز و کفش کله غازی و کیف سفید با شلوار راه راه سورمه ای کلا قرمزی. 

سرمونو انداختیم پایینو از در زدیم بیرون.هوا م مث قیر سیاه بود و تو، تو فاصله 2 سانتی انگشتاتو هم  تشخیص نمی دادی چه برسه به خیابون!به سرم زد به جای اینکه از دیوار چین بالا برم ازین خیابونه میونبٌر بزنم. 

آقا! حالا هی برو برو برو....اونطرف خیابونه هم اتوبان بود و راه برگشت نداش!نه ماشینی بود نه کوچه ای و نه کسی که ازش بپرسم :اینجا کجاس؟ 

خیابونه عین دالان مارپیچ بود.دس آخر یه کوچه جولوم سبز شد ،زود چپیدم توش .تا تهش که رفتم ،دیدم وای بن بسته!2 تا پاهام خشک شده بود! 

یه دفه چشم خورد به یه پیرزنه که داش با یه زنبیل بزرگتر از خودش که کم کم یه شُتُر مو قرمز توش جا می شد،رد می شد ،دوئیدم جولو و گفتم:مادر جان! اینجا کجاس؟ دولا دولا یه نگاهی به سر تا پای من کرد و گفت:هاین؟یعنی چی؟اینجا خیابون فُلانه دیگه! اشک تو چشام جمع شده بود:من گُم شدم!الان یه ساعته دارم می گردم! گُف:مادر ! برو خودتو معرفی کن!خوبیت نداره با این سر و شکل آدم از آسایشگاه فرار کنه! 

خلاصه اون شب ما اینقذه راه رفتیم که سر از 2 تا میدون اونور تر درآوردیم!ولی تا عُمر داریم یادمون نمیره که راه نرفته رو نباس امتحان کرد!!(اسمایلیه یه مموی ننه بزرگ!!)